ویژگی‌های ظاهری میرزا مهدی اصفهانی

گفته شده، وی از همان سال‎های 1313 هجری شمسی تا سال‌های آخر عمر[1]، تقریباً به یک صورت و هیئت باقی مانده بود و تغییر محسوسی در قیافه ایشان حاصل نشده بود. به‌ویژه آن‎که چون او همیشه از خضاب استفاده می‌نمود، محاسن شریفش همواره سیاه بود. قد ایشان متوسط و میانه بالا بود. رنگ صورتش سفید و چشمانش درشت و نافذ و بسیار خوش حالت بود و گاه اثر سرمه در آن مشاهده می‌شد. بینی‌شان معتدل و بلکه کوچک و لبانش باریک بود و در مجموع چهره‎ای بسیار زیبا و جذاب داشت که در آن سلطنت علمی و مهابت روحانی و عزت قدسی ایشان متجلی بود و به اصطلاح از صورت و سیمای ایشان کاریزمای نافذ و قاهری ساطع بود. لباس ایشان در تابستان قبای ساده با عباهای نازک معمولی نجفی (نه از آن خاشیه‎های گران‌قیمت) و در زمستان قبایی برکی یا از پارچه پشمی و عبایی از عباهای مشکی پشمی مازندرانی و گیلانی ‌بود و هیچ وقت ایشان با عباهای پشمی معروف به نائینی مشاهده نشد. میرزا در سال‎های 1361 تا 1365 ه.ق گاه صبح‌های جمعه به اصطلاح جلوس می‌فرمود و از کسانی که خدمتشان می‌رسیدند با آب انجیر پذیرایی می‌شد و این پذیرایی با آب انجیر برای همه کسانی که آن روز به زیارتشان می‎آمدند، یکسان بود.[2]

[1]. یعنی پیش از سال 1324 هـ ش (1365 هجری قمری).

[2]. مهدوی دامغانی، احمد، مجله حریم امام، سال هفتم، شماره 343، ص 14.