کپی شد
قم مکتب امامیه
شهر قم از زمان بسیار دور، پيوسته مهد دانش و فضيلت و سرچشمه فيضان حكمت و معرفت بوده‌است، از همان ابتداء تربتش به شرافت، و مردمش به فضيلت ستوده شده اند.
با خدمات برجسته و مساعى ارزنده دانشمندان قم، راه احياى آيين تشيع و نشر معالم دين و فرهنگ اسلام به حدى بود كه تاج كرامت ابدى و دينى بر تارک شريف آنان نهاده شد. اجراى آيين اين تاج گذارى، هفتاد و چند سال قبل از نزول حضرت فاطمه معصومه (عليها السلام) به قم و در زمانى بود كه هنوز پدر بزرگوارش امام كاظم (عليه السلام) ديده به جهان نگشوده بود؛ يعنى زمانى بود كه جدّ امجد فاطمه معصومه (عليها السلام) امام جعفر صادق (عليه السلام) از رحلت و از دفن وى در قم خبر داد و طى روايت مفصّلى قم را حرم خود و اهل بيت خويش و كوفه صغير و آشيانه طالبين آل محمد (عليهم السلام) خوانده، بر بازشدن درى از درهاى بهشت به سوى مردم قم تصريح فرموده است. چرا كه اساس و پايه آن را گروهى از صحابه و دوستان ائمه (علیهم السلام) از عرب اشعرى با مصالح ايمان و ملات تولّى به كار گذاشتند و شالوده اين بلده طيبه را در سال 94 هجرى در دوران امام محمد باقر (عليه السلام) طرح ريزى كردند.
براى نخستين بار مكتب اماميه توسط عرب اشعرى در قم افتتاح گرديد كه فقه شيعه به طور علنى و رسمى در آن تدريس مى گشت و مشعل هدايت و ارشاد شيعه در اولين بار در اين شهر فروزان گرديد و تربيت يافتگان مكتب قم بر ساير بلاد اسلامى نور افشانى كردند. از اين مكتب، اساتيد و بزرگانى برخاستند كه نام نامى و لقب گراميشان براى هميشه زينت بخش صفحات كتاب هاى رجال و تراجم مى باشد.
امروزه شهر قم در واقع مركز معارف و فرهنگ اسلامى در سراسر جهان است.[1]
اكنون با توجه به موقعيت فرهنگى و تاريخى و مقام رفيع، اين قطعه مباركه، در جغرافياى سياسى و مذهبى معارف نورانى اهل بيت (عليهم السلام) می باشد.[2]
[1] . فیض، عباس، گنجينه آثار قم ، ج 1، ص 88 و 89.