تعریف اصطلاحی تقیه

تقیه در اصطلاح عبارت است از: ابراز يا کتمان عقیده برخلاف نظر قلبى خود براى اجتناب از ضرر دینی يا دنیایی.[1] برخی ديگر، گفته اند: تقيه؛ یعنی نگاهدارى خویش از آسيب فردی ديگرى با ابراز موافقت در گفتار يا كردار مخالف حق[2] يا با اظهار چيزى كه خود گوینده به آن اعتقاد ندارد.[3]

[1]. مفيد، محمد بن محمد، تصحيح اعتقادات الإمامية، محقق / مصحح: درگاهى، حسين، ص ۱۳۷، سيد حسن بن آقا بزرگ، القواعد الفقهيه، محقق/ مصحح: مهريزى، مهدى، و درايتى، محمد حسن، ج ۵، ص ۴۹ و ۵۰.

[2]. شیخ انصارى، مرتضى بن محمد، رسائل فقهية، محقق/ مصحح: گروه پژوهش در كنگره‌، ص 71.

[3]. سرخسى، محمد بن أحمد، المبسوط، ج ۲۴، ص ۴۵؛ برای اطلاعات بیشتر ر. ک. مقاله مفهوم شناسی تقیه (466)، سایت اسلام پدیا.