نبوت حضرت داوود (عليه السّلام)

کتاب عهد قدیم حضرت داوود (علیه السلام) را از پادشاهان یهود می داند نه از پیامبران؛ ولی قرآن کریم به پیامبری آن حضرت از جانب خداوند سبحان و نزول وحی بر آن حضرت و داشتن کتابی آسمانی، اذعان دارد که در این نوشتار به آنها اشاره مختصری می شود.

خداوند سبحان در قرآن کریم خطاب به پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) می فرماید: «ما به تو وحى فرستادیم؛ همان گونه که به نوح و پیامبران بعد از او وحى فرستادیم و (نیز) به ابراهیم و اسماعیل… و به داوود زبور دادیم».[1]

با دقت در این آیه شریفه معلوم می‌شود پروردگار عالم در این‌جا به دو نکته اشاره فرموده است: یکى مسئله نزول وحى و دیگرى فرستادن کتاب «زبور» بر حضرت داوود (علیه‌السلام). از طرفی باید دانست که وحی؛ شعور و درک ویژه در باطن پیامبران و امری خارق العاده است که به طور خفا و پنهانی یا شعور مرموز به پیامبران القا شده است تا معارف هماهنگ با ابعاد و ساحت‌های مختلف انسانی و نیازهای آدمیان را تعلیم و سعادت دنیوی و اخروی، فردی و اجتماعی و مادی و معنوی بشریت را تأمین نماید. پس وحی، مختص پیامبر و نوع رابطه خاص او با خدا است و او در همه مراحل دریافت، نگهداری و ابلاغ وحی معصوم است. از این مطلب دریافت می شود که حضرت داوود (علیه السلام) که در کنار سایر انبیایی که در این آیه شریفه مورد خطاب قرار گرفته است، از زمره پیامبران الهی و صاحب کتاب آسمانی زبور است.

البته در آیات دیگری نیز به پیامبری و نبوت حضرت داوود (علیه السلام) یا تصریح شده و یا به صورت تلویحی بدان اشاره شده است.[2]

اما پیرامون سن بعثت آن حضرت به پیامبری، بعد از فحص و جست و جو در میان منابع و متون تفسیری، روایی و تاریخی مطلب خاصی یافت نشد.

[1]. نساء، ۱۶۳.

[2]. انعام، 84؛ اسراء، 55.