کپی شد
ویژگی های ابراهیم خلیل (علیه السلام) در قرآن
حضرت ابراهیم (علیه السّلام) دومین پیامبر اولی العزم و بزرگ الهی است که دارای ويژگی های بسیار برجسته ای است که در برخی از آیات شریف قرآن کریم، به تعدادی از آنها اشاره شده است:
- امامت و رهبری مردم در کنار نبوت؛ «من تو را امام و پيشواى مردم قرار دادم!».[1]
- برگزیده خدا در دنیا؛ «ما او (ابراهیم) را در اين جهان برگزيديم و او در جهان ديگر، از صالحان است».[2]
- از شایستگان آخرت؛ «او (ابراهیم) در جهان ديگر، از صالحان است».[3]
- مایل از هر دین، به سوی دین اسلام و ثابت بر آن؛ «ابراهيم نه يهودى بود و نه نصرانى بلكه موحّدى خالص و مسلمان بود و هرگز از مشركان نبود».[4]
- دوست خدا؛ «و خدا ابراهيم را به دوستىِ خود، انتخاب كرد».[5]
- از نیکوکاران؛ «و اين گونه نيكوكاران را پاداش مىدهيم».[6]
- دلسوز، بردبار و اهل انابه؛ «به يقين، ابراهيم مهربان و بردبار بود»؛ «چرا كه ابراهيم، بردبار و دلسوز و بازگشتكننده (بسوى خدا) بود».[7]
- پیشوای مطیع خدا که به تنهایی یک امت بود؛ «ابراهيم (به تنهايى) امّتى بود مطيع فرمان خدا».[8]
- شکرگزار نعمت‌های الهی؛ «شكرگزار نعمت هاى پروردگار بود».[9]
- برگزیده و هدایت یافته الهی؛ «خدا او را برگزيد و به راهى راست هدايت نمود».[10]
- شخصیتی رشد یافته؛ «ما وسيله رشد ابراهيم را از قبل به او داديم».[11]
- صاحب قلب سلیم؛ «(به خاطر بياور) هنگامى را كه با قلب سليم به پيشگاه پروردگارش آمد».[12]
- دریافت‌کننده سلام الهی؛ «سلام بر ابراهیم».[13]
- از بندگان مؤمن خدا؛ «او از بندگان باايمان ما است».[14]
- صاحب قدرت و بینش؛ «و به خاطر بياور بندگان ما ابراهيم و … را، صاحبان دست ها (ى نيرومند) و چشم ها (ی ىبنا)».[15]
- اسوه و الگوی نیکوی اهل ایمان؛ «براى شما سرمشق خوبى در زندگى ابراهيم و كسانى كه با او بودند وجود داشت».[16]
[1]. «اِنّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ اِماماً»؛ بقره، 124.
[2]. «وَ لَقَدِ اصْطَفَیناهُ فِی الدُّنیا»؛ بقره، 130.
[3]. «وَ إِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحينَ»؛ بقره، 130.
[4]. «ما كانَ إِبْراهيمُ يَهُودِيًّا وَ لا نَصْرانِيًّا وَ لكِنْ كانَ حَنيفاً مُسْلِماً وَ ما كانَ مِنَ الْمُشْرِكينَ»؛ آل عمران، 67.
[5]. «وَ اتَّخَذَ الله اِبْراهیمَ خَلیلاً»؛ نساء، 125.
[6]. «وَ کَذلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنینَ»؛ انعام، 84.
[7]. «اِنَّ اِبْراهیمَ لَاَوّاهُ حَلیمُ»؛ هود، 75؛ «اِنَّ اِبْراهیمَ لَحَلیمٌ اَوّاهٌ مُنیبٌ»؛ توبه، 114.
[8]. «إِنَّ إِبْراهيمَ كانَ أُمَّةً قانِتاً لِلَّهِ»؛ نحل، 120.
[9]. «شاکِرَاً لِاَنْعُمِهِ»؛ نحل، 121.
[10]. «اِجْتَباهُ وَ هَداهُ اِلی صِراطٍ مُستَقیمٍ»؛ نحل، 121.
[11]. «وَ لَقَدْ اتَیْنا اِبْراهیمَ رُشْدَه»؛ انبیاء، 51.
[12]. «اِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلیمٍ»؛ صافات، 84.
[13]. «سَلامٌ عَلی اِبْراهیم»؛ صافات، 109.
[14]. «اِنَّهُ مِنْ عِبادِنَا الْمُؤمِنین»؛ صافات، 111.
[15]. «وَاذْکُر عِبادَنا اِبراهیمَ … اُولِی الْاَیدی وَ الْاَبْصار»؛ صاد، 45.
[16]. «قَدْ کانَتْ لَکُمْ اُسْوَهُ حَسَنَهٌ فی اِبْراهیمَ وَ الذَّینَ َمَعَهُ»؛ ممتحنه، 4.