زندگی نامه ابراهیم خلیل (علیه السلام)

نام مبارک حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) در بیست و پنج سوره از سوره های قرآن، شصت ونه (69) بار تکرار شده است.[1] همچنین راجع به حالات گوناگون ایشان از کودکی تا بزرگسالی و پیری، نزدیک به صد و نود و پنج آیه و نیز سوره ای مستقل به نام او در قرآن وجود دارد. ابراهیم نامی سریانی است. در مورد زمان تولد آن حضرت، بعضى ها گفته اند: از زمان هبوط آدم (علیه السلام) تا طوفان نوح (علیه السلام) دو هزار و دويست و شصت و پنج سال و از طوفان تا تولد ابراهيم خليل الرحمان (علیه السلام) هزار و شصت و نه سال بوده است. اگر عدد 2265 را با 1069 جمع کنیم، عدد سه هزار و سیصد و سی و چهار بدست می آید و نتیجه این می شود که حضرت ابراهیم (علیه السلام) 3334 سال بعد از هبوط حضرت آدم (علیه‌السلام) به دنیا آمده است.[2]

ابراهیم (علیه‌السلام) دومین پیامبر اولوالعزم است که دارای شریعت و کتاب مستقل بوده است. تاریخ نویسان نام پدر ایشان را تارخ یا تارح (با خاء و حاء) نوشته اند. به گفته برخی، این پیامبر بزرگ در شهر «اور» از شهرهای بابل به دنیا آمد.[3] ابراهیم (علیه السّلام) هنوز متولد نشده بود كه پدرش از دنیا رفت و آزر؛ عموی او سرپرستی وی را به عهده گرفت. هنگام ولادت ابراهیم (علیه السلام)، «نمرود بن كنعان» حکومت و پادشاهی می کرد. او در سن سی و شش سالگی با ساره ازدواج كرد. ساره چون در آن هنگام نازا بود، كنیز خود؛ هاجر را به ابراهیم بخشید كه از او صاحب فرزندی به نام اسماعیل شد.[4] ابراهیم و فرزندش اسماعیل (علیهما السلام) به دستور خداوند خانه كعبه را بنا نهادند. مدت عمر ایشان را صد و هفتاد و پنج سال ذکر كرده اند.[5] مدفن او شهر الخلیل (در كشور فلسطین) است.[6]

[1]. سُوَر و آیاتی که نام ابراهیم (علیه‌السلام) در آنها ‌ذکر شده است، عبارتند از: بقره، آیات ۱۲۴، 125، 126، 127، 130، 132، 133، 135، 136، 140، 258، 260؛ آل عمران، 33، 35،۶۷، ۶۸، ۸۴، ۹۵، ۹۷؛ نساء، آیات ۵۴، ۱۲۵، ۱۶۳؛ انعام، آیات ۷۴، ۷۵، ۸۳، ۱۵۱؛ توبه، آیات ۷۰ ، ۱۱۴؛ هود، آیات ۶۹، ۷۴، ۷۵، ۷۶؛ یوسف، آیات ۶، ۳۸؛ ابراهیم، آیه ۳۶؛ حجر، آیه ۵۱؛ نحل، آیات ۱۲۰، ۱۲۳؛ مریم، آیات ۴۱، ۴۶، ۵۸؛ انبیاء، آیات ۵۱، ۶۰، ۶۲، ۶۹؛ حج، آیات ۲۶، ۴۳، ۷۸؛ شعراء، آیه ۶۹؛ عنکبوت، آیات ۱۶، ۳۱؛ احزاب، آیه ۷؛ صافات، آیات ۸۳،‌ ۱۰۴،‌۱۰۹؛ ص، آیه ۴۵؛ شوری، آیه ۱۳؛ زخرف، آیه ۲۶؛ ذاریات، آیه ۲۴؛ نجم، آیه ۳۷؛ حدید، آیه ۲۶؛ ممتحنه، آیه ۴؛ اعلی، آیه ۱۹.

[2]. طبرى، محمد بن جرير، تاريخ طبری، ترجمه: پاينده، ابوالقاسم، ج 2، ص 787.

[3]. قرشی، سید علی اكبر، قاموس قرآن، ج 1، ص 4 و 70.

[4]. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج 12، ص 90 و 106.

[5]. طبرى‏، محمد بن جرير، تاريخ طبری‏، تحقيق: ابراهيم، محمد أبو الفضل، ج 1، ص 212.

[6]. مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، تحقیق / تصحیح: جمعى از محققان‏، ج 12، ص 79‏؛ حموى، ياقوت، معجم البلدان‏، ج 2، ص 212.