کپی شد
چکیده مقاله ابراهیم خلیل (علیه السلام)
دومین پیامبر اولوالعزمی که دارای شریعت و کتاب مستقل بوده، ابراهیم (علیه‌السلام) می‌باشد. نام پدر ایشان را تارخ یا تارح (با خاء و حاء) نوشته اند. او هنوز متولد نشده بود كه پدرش از دنیا رفت و آزر؛ عموی وی سرپرستی ایشان را به عهده گرفت.
حضرت ابراهیم (علیه السلام) را به قبایل «آرامی» که از جزیرة العرب به کرانه های فرات کوچ کرده بودند، نسبت می دهند. برخی از محققان، نیاکان آن حضرت را از همان «آموریانی« دانسته اند که از جزیره عربی به عراق و شام تاختند.
نام مادر آن حضرت را نیز «نونا» و «نوفا» فرزند كربتا بن كرثی، از نوادگان سام دانسته اند. بعضی نام وی را «امیله»، گروهی نیز او را «ورقه» یا «رقيه» دختر لاحج می دانند.
بنابر روایتی ولادت ایشان، روز 25 ذی القعده رخ داده است. ایشان دارای اسامی و القابی مانند: «شاكر؛ «قانت؛ «حنیف؛ «داراى قلب سليم«، «عامل و فرمانبردار كامل خدا» است. دو لقب دیگر نیز از منصب هاى ایشان است که از طرف خدا به وی اعطا شده است. آن دو منصب و لقب یکی «امام»؛ و دیگری؛ «خليل»؛ است. کنیه او ابوالضیفان است.
وی چهار همسر به نام های «ساره»، «هاجر»؛ و در پی رحلت ساره و هاجر، «قطورا دختر یقطن کنعانی یا قنطورا» و «حجور دختر ارهير» را اختیار نمود.
بنابر نقل عده ای، آن حضرت هشت پسر داشت. اسماعیل که مادرش هاجر قبطی بود، اسحاق که مادرش ساره بود و شش پسر دیگر که مادرشان قنطورا دختر یقطن کنعانی بود.
حضرت ابراهیم (علیه السّلام) به عنوان دومین پیامبر اولی العزم، دارای ويژگی ها و امتيازات بسیار برجسته ای است که در بعضی از آیات شریف قرآن کریم، به برخی از آنها اشاره شده است.
به تعبیر قرآن، وی مردی «بردبار» و «رئوف» بود و برای خود و دیگران از خداوند مغفرت می طلبید. او همواره از فرامین خدا «اطاعت» می‌کرد و فرزندانش را نیز وصیت می کرد که «تسلیم حکم و مشیت پروردگار» باشند. از دیگر صفات وی «حنیف» است.
آن حضرت کرامات و معجزات فراوانی داشته است که برخی از آنها عبارتند از: سرد و سلامت شدن آتش برای او، زنده شدن چهار پرنده قطعه قطعه شده، تبدیل شدن ریگ های کیسه به آرد و خشک شدن دست پادشاهی که قصد جسارت به همسر او را داشت.
خداوند حضرت ابراهیم (علیه السلام) را به ابتلائات و امتحانات زیادی از جمله: قیام در مقابل بت پرستان، به آتش انداختن ابراهیم، گذاشتن زن و فرزند در سرزمین خشک و بی آب و گیاه مکه و قربانی نمودن فرزند مبتلا ساخت.
دین حضرت ابراهیم (علیه السلام) دین حنیف بود. قرآن کریم می فرماید: «ابراهيم نه يهودى بود و نه نصرانى، بلكه موحّدى خالص (حنیف) و مسلمان بود و هرگز از مشركان نبود». خدای متعال، ابراهیم (علیه السلام) را به عنوان «حنیف» توصیف نموده است.
نام کتاب آن حضرت صحف بوده است. منظور از «صحف» که به عنوان کتاب آن حضرت بیان شده، مجموعه کتاب های او می باشد که با معنای لغوی «صحف» هم سازگاری دارد؛ چون «صحف» جمع «صحيفه»؛ به معناى لوح و يا صفحه اى است كه چيزى بر آن مى نويسند.
از ایشان میراث ها و یادگار هایی از جمله: آئین و قوانین دین توحیدی، حج و مقام ابراهیم بر جای مانده است.