کپی شد
تصریح بر امامت امام حسن (علیه السلام)
یکی از راه های شناخت امام معصوم تصریح معصوم پیشین نسبت به امامت آن امام می باشد.
در مورد امامت امام حسن (علیه السّلام) نیز تصریحاتی از سوی معصوم قبلی صورت گرفته است که در این جا به یک مورد آن اشاره می‌‌شود.
امیرمؤمنان (علیه السّلام) در آخرین روزهای عمر خود، وصیتی به فرزندش امام مجتبی (علیه السّلام) کرد و در آن‌هنگام، امام حسین (علیه السّلام) و محمد حنفیه و همه فرزندانش و بزرگان شیعه و اهل بیت خود را، بر آن گواه گرفت. سپس کتاب و سلاح مخصوص خود را به او داد و فرمود: «فرزندم حسن! رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به من فرمان داد تا تو را وصی خود قرار دهم و کتاب ها (نوشته ها) و سلاح خویش را به تو دهم؛ همان طور که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آنها را به من سپرد و فرمان داد که بر تو فرمان دهم که هرگاه مرگت فرا رسید، آن کتاب و سلاح را به برادرت حسین بسپار».
آن گاه فرمود: «فرزندم! تو ولی امر و نیز ولایت و اختیار قصاص خون من را در دست داری. چنانچه خواستی، عفو کن و اگر تصمیم به قصاص گرفتی، در برابر یک ضربت، یک ضربت باشد و از این مقدار تجاوز مکن».[1]
در این جا امیرمؤمنان (علیه السّلام) تصریح می فرماید که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به او وصیت کرد تا امام حسن (علیه السّلام) را وصی خود قرار دهد که این خود نشانه ای بر منصوص بودن امامت حضرت مجتبی (علیه السّلام) است.[2]
[1]. کلینی، کافی، ج1، ص218، ح 5؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج4، 322، ح1؛ سبحانی، جعفر، الأضواء علی عقائد الشیعة الامامیة و تاریخهم، ص144؛ زمانی، احمد، حقایق پنهان، ص171؛ موسوی کاشانی، محمد حسن، بر امیرمؤمنان چه گذشت، ص 274؛ عطاردى، عزيز الله، مسند الامام المجتبی(علیه السلام)، ص 36؛ سپهر، میرزا تقی، ناسخ التواریخ، ج1، ص 175.
[2]. با استفاده از: بهرامی، ناصر، فرهنگ کوثر، شماره 73.