امام باقر(ع) مرجع پاسخگویی
تاریخ: ۲۲ دی ۱۳۹۰ در باب: امام محمد باقر (ع)ابو بصیر می گوید: امام باقر (ع) در مسجد الحرام نشسته بود و گروه زیادی از دوست دارانش بر گرد او حلقه زده بودند. در این هنگام طاوس یمانی به همراه گروهی به من نزدیک شد و پرسید: آن مردم در اطراف چه کسی حلقه زده اند؟
گفتم: محمد بن علی بن الحسین (ع) است که نشسته و مردم دور او گرد آمده اند.
طاوس یمانی گفت: من نیز با او کار داشتم. آن گاه پیش رفت، سلام کرد و نشست و گفت: آیا اجازه می دهید مطالبی را از شما بپرسم؟
امام باقر (ع) فرمود: آری بپرس، طاوس یمانی سؤال هایش را مطرح کرد و امام (ع) به او پاسخ بایسته ارائه داد.[۱]
ابو حمزه ثمالی نیز می گوید: در مسجد رسول خدا (ص) نشسته بودم که مردی پیش آمد، سلام کرد و گفت: تو کیستی؟
به او گفتم: مردی از اهل کوفه ام. چه می خواهی و در جست و جوی چه هستی؟
مرد گفت: آیا ابو جعفر، محمد بن علی (ع) را می شناسی؟
گفتم: بلی، به آن گرامی چه کار و حاجتی داری؟
گفت: چهل مسئله آماده کرده ام تا از وی سؤال کنم و آن چه حق بود بپذیرم.
ابو حمزه می گوید: از آن مرد پرسیدم، آیا تو فرق بین حق و باطل را می دانی؟
مرد گفت: آری…
در این هنگام امام باقر (ع) وارد شد در حالی که گروهی از اهل خراسان و مردم دیگر در اطراف وی بودند و مسائل حج را از آن حضرت می پرسیدند.
آن مرد نیز نزدیک امام نشست و مطالب خود را با آن حضرت در میان گذاشت و جواب لازم را دریافت داشت.[۲]
أبو حمزه ثمالى می گوید: در مسجد الحرام خدمت امام باقر (ع) نشسته بودم که دو تن از مردم بصره به محضرش شرفیاب شدند و عرض کردند: اى فرزند پیامبر خدا، قصد داریم مسئلهاى از شما بپرسیم. فرمود: مانعى ندارد، گفتند: مراد از «ثمّ اورثنا»[۳] چیست؟ فرمود: در شأن ما خاندان نبوت نازل گردیده است.
ثمالى می گوید: عرض کردم: پدر و مادرم به فدایت، بنا بر این ستمکار به خود از شما چه کسى است؟ فرمود: شخصى از ما خاندان رسالت که نیکی ها و بدی هایش یکسان باشد به نفس خود ستم نموده (که در عبادت کوتاهى نموده و حسناتش را بر سیّئات خود افزون نساخته) باشد.
گفتم «مقتصد» از شما کیست؟ فرمود: شخصى که در تمامى احوال، در توانمندى و فقر (جوانى و پیرى) تا آخرین نفس که در چنگال مرگ گرفتار شود عبادت خدا را انجام دهد.
عرضه داشتم. سبقتگیرنده شما در خیرات کیست؟ فرمود: به خدا سوگند او فردى است که مردم را به راه پروردگار خویشتن فرا خوانده و به انجام نیکی ها وادار کند، و آنان را از ارتکاب معاصى و بدی ها باز دارد، و پشتیبان گمراهان نگردد، و به حکم فاسق ها رضا ندهد مگر آن شخص که از رسیدن زیانى به جان و دینش بترسد، و یاورى پیدا نکند، آن گاه از روى تقیّه با آنان مدارا نماید.[۴]
[۱]. علامه مجلسى، بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار، ج ۴۶، ص ۳۵۵،ناشر، اسلامیه، چاپ، تهران،
[۲]. همان، ج۱۰، ص، ۱۵۴٫
[۳]. فاطر،۳۲٫
[۴]. شیخ صدوق، معانی الأخبار، ترجمه، محمدى شاهرودى، عبد العلى، ج۱، ص، ۲۴۹، ناشر، دار الکتب الاسلامیه، چاپ، دوم، تهران، ۱۳۷۷ ش.
- ADD TO YAHOO
- ADD TO STUMBLEUPON
- ADD TO DELECIOUS
- ADD_TO_FRIENDFEED
- ADD TO LINKEDIN
- ADD TO TWITTER
- ADD TO FACEBOOK
- ADD TO GOOGLE PLUS
- ADD TO CLOOB
ثبت نظر