‏پراکندگی جمعیت بنی امیّه

خاستگاه اجداد بنی امیّه، شهر مکه بوده است، اما بعد از فتح مکه توسط پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) و اسلام آوردن قریب به اتفاق آنان، عده‌ای از آنها به مدینه رفتند. در دوران خلافت عمر بن خطاب، معاویة بن ابی سفیان والی شام شد و بدین ترتیب بنی امیه به دستگاه خلافت وارد شد. عثمان بن عفان نیز که از بنی امیّه بود، بعد از عمر در مدینه به مقام خلافت رسید؛ لذا برخی از این قوم در مکه، بعضی دیگر در مدینه و عده‌ای هم در شام مستقر شدند. پس از جنگ صفین که بین امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) و معاویه در گرفت، کار به حکمیت کشید. در این جریان، عمرو عاص که از طرف معاویه به عنوان حَکَم انتخاب شده بود، با فریب دادن ابو موسی اشعری (نماینده حضرت علی علیه السلام)، آن حضرت را از خلافت خلع، و معاویه را به عنوان خلیفه معرفی کرد. از این به بعد معاویه دست به تشکیل حکومتی سلطنتی و موروثی زد و جای پای خود را در شام محکم نمود. پس از تشکیل حکومت بنی امیه توسط معاویه در شهر دمشق و منطقه شامات، به تدریج بنی امیّه به سمت شام کشیده شده، در آن‌جا مستقر گردیدند.

بعدها همچنین حکومتی در منطقه اسپانیا (اندلس) از سال 138 تا سال 422 ق تشکیل شد که این حکومت توسط بنی امیّه برپا شد.[1] تشکیل این حکومت در اندلس باعث  شد جمعیت بنی امیّه، علاوه بر منطقه شامات، در منطقه اندلس نیز اسقرار یابند.

[1]. آیتی، محمد ابراهیم، اندلس یا تاریخ حکومت مسلمین در اروپا، ص 2 – 4.