‏سیره اخلاقی امام حسین (علیه السلام)

امام حسین (علیه السلام) در سخن و سیره اخلاقی خود پس از پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) و پدر بزرگوارش امام علی (علیه السلام) و برادرش امام حسن (علیه السلام) بهترین سرمشق است. همان‌گونه که طی نامه‌ای خطاب به سليمان بن صرد، مسيب بن نجبه، رفاعة بن شداد، عبد اللَّه بن وائل و گروهى از مؤمنين فرمود: «… به من اقتدا کنید که برای شما بهترین الگو هستم …».[1]

امام حسین (علیه السلام) عصاره رسالت و میوه درخت امامت است که سیره اخلاقی او می تواند ترسیم کننده ارزش‌های والای قرآنی باشد. اعتلای شخصیت اخلاقی امام حسین (علیه السلام) و استقلال شخصیت سیاسی اجتماعی آن حضرت، انعکاس گسترده‌ای در جامعه اسلامی آن روز داشت؛ به‌گونه‌ای که دشمنان و مخالفان وی نیز آن را باور داشتند و با بیان سخنانی به این مطلب اقرار کرده‌اند، به عنوان نمونه معاویه به فرزندش یزید چنین سفارش کرد: «حسین محبوب‌ترین چهره مردمی در بین مردم است».[2]

همچنین ولید بن عتبه، والی مدینه به عبیدالله بن زیاد نوشت: «حسین به عراق روی آورده است. او فرزند فاطمه و فاطمه دختر پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) است. بترس از آن که کمترین ناگواری به او برسانی و اگر با او بدرفتاری کنی، مردم به تو و قبیله‌ات می شورند و هیچ کس از خاصه و عامه تا ابد آن را فراموش نخواهد کرد».[3]

این دو نمونه گواه این نکته است: امام حسین (علیه السلام) به‌عنوان یک انسان وارسته و فرزانه در عصر خودش مطرح بوده و سیره و روش آن حضرت برهمگان روشن و معلوم بوده است.

آن حضرت پیش از هرچیز، «عبدالله (بنده خدا)» ؛ بود و عبودیت در تمام زوایای زندگی و رفتار و گفتارش آشکار بود. سیره او سازنده انسان و ترسیم کننده ارزش های اخلاقی است.

امام حسین (علیه السلام) الگوی رحمت، رأفت، کرامت و بزرگواری است که باران وجودش همگان را سیراب ‌ساخته  و شادابی، نشاط، حیات و حرکت می آفریند.[4]