کودکی امام موسی کاظم (علیه السلام)

درمورد نبوغ امام موسی کاظم (ع) در کودکی معاوية بن وهب  می گوید. به خدمت امام صادق (ع) رسيدم، ابا الحسن موسى (ع) را ديدم كه آن روز سه ساله بود و بزغاله ماده‏اى از بزغاله‏هاى مكّه به همراه داشت كه طناب گردنش را گرفته و به آن مي گفت به آن خدائى كه تو را آفريده است سجده كن، آن هم سه بار اين كار را كرد. كودكى به او گفت: اى آقاى من به او بگو بميرد موسى (ع) به كودک فرمود: واى بر تو من زنده كنم و بميرانم؟ خداوند زنده می كند و می ميراند.[1]

ابو حنيفه نعمان بن ثابت می گويد: من وارد مدينه شدم و نزد حضرت صادق (ع) رفتم، پس از اين كه سلام كردم و از منزلش بيرون شدم، پسرش موسى را ديدم كه در راهرو خانه نشسته و هنوز كودک بود، گفتم: مرد غريب هنگامى كه نزد شما باشد در كجا قضاى حاجت می كند؟ وى به من نگريست و سپس گفت: از ميان آب ها، زير درختان ميوه‏دار، پشت ديوار خانه‏ها، راه­هاى كاروان رو و مسجدها اجتناب كن و بعد از اين مكان‏ها در هر كجا ميل دارى قضاى حاجت كن.

هنگامى كه اين سخن را شنيدم وى را باهوش يافته و در دلم عظمت پيدا كرد، گفتم: قربانت گردم، معصيت از كدام ناحيه است؟ وى به من نگريست و بعد گفت: بنشين تا شما را مطلع كنم، من هم نشستم، فرمود: معصيت اگر از ناحيه خداوند باشد وى عادل‏تر است از اين كه بندگان خود را مؤاخذه كند از گناهانى كه آنان مرتكب نشده‏اند.

و اگر چنان كه از ناحيه خداوند و بنده باشد در اين صورت خداوند با وى شريک است، و خداوند قوى اولى است كه بنده ضعيف خود را ملاحظه كند، و اگر چنانچه معصيت از طرف عبد است به تنهائى بنا بر اين امر و نهى بر او مترتب است و ثواب و عقاب متوجه او خواهد بود و بهشت و دوزخ هم براى اين آفريده شده، هنگامى كه اين مطالب را از وى شنيدم با خود گفتم « فرزندانى كه برخى از نسل برخى ديگرند (همه يک دست در فضائل و برگزيدگى هستند)، و خداوند شنوا و دانا است.‏[2]