کودکان و عذاب اخروی

خدای رحمان و رحیم، بندگان خود را گرفتار عذاب نمی کند، بلکه این خود انسان ها هستند که با انجام اعمال زشت و ناروا و ظلم ستم به یک دیگر، خود را مستحق عذاب ساخته اند. حال چگونه می توان تصور نمود که کودکان معصوم و فرزندان نازنینی که عمر بسیار کوتاهی در این دنیا داشته اند دچار عذاب اخروی شوند؛ به یقین چنین گمانی سوء ظن به خدا محسوب می شود. عذاب جان دادن و عذاب قبر نیز هیچ کدام بی علت نبوده و همگی متأثر از گناهان و دلبستگی های ناحق و ناروا نسبت به امور دنیوی هستند، بنابر این چگونه این عذاب ها می توانند متوجه پاکان و کودکان معصومی باشند که تمثّل فرشتگان الاهی در زمین هستند. جان دادن برای انسان پاک و مؤمن طبق روایات همچون بو کردن گلی است.[1] بلکه چه بسا این که با شفاعت کودکان انسان های مؤمن -به دلیل پاکی و معصومیت و جایگاهی که نزد خداوند دارند- والدین آنها هم اگر خطایی داشته باشند، مورد رحمت و مغفرت الاهی واقع شوند.