کسوت و پیشه حضرت داوود (علیه السلام)

یکی از توصیه‌های مهم دین این است، که افراد از دسترنج خود بخورند، نه این که تکیه‌گاه آنها دیگران باشند. آن‌چه از سیره و تاریخ گذشتگان به دست می آید، آن است که همه پیامبران دارای حرفه و پیشه‌ای بوده‌اند.

در مورد حضرت داوود (علیه السلام) نقل شده با این كه آن حضرت دارای حكومت و امكانات وسیع بود، همواره زندگی زاهدانه‌ای داشت. امیرالمؤمنین (علیه السلام) در یكی از خطبه‌های خود بدین مطلب اشاره می‌فرماید.[1]

درباره شغل آن حضرت، امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «خداوند متعال به حضرت داوود (علیه السلام) وحی فرمود: «تو نیكو بنده‌ای هستی، جز این كه هزینه زندگی خود را از بیت المال تأمین می كنی. حضرت داوود (علیه السلام) چهل روز گریه كرد و از خداوند خواست كه وسیله‌ای برای او فراهم سازد كه از بیت المال مصرف نكند. پس خداوند آهن را بر او نرم كرد. وی هر روز با آهن یک زره می ساخت و آن را می فروخت، به نحوی كه در سال 360 زره بافت و از بیت المال بی نیاز گردید».[2]

البته در قرآن کریم نیز به این مطلب اشاره شده که به فرمان خدا آهن در دست‌های آن حضرت نرم شده و او زره می‌بافته است.[3] در برخی از روایات هم نقل شده است که حضرت داوود (علیه السلام) زنبیل بافی می کرده است.[4]

البته روشن است که زره‌باف بودن با زنبیل‌باف بودن منافات ندارد؛ چرا که ممکن است ایشان دو کار را می دانسته و انجام می داده است.

[1]. سید رضى، محمد بن حسين،‏ نهج البلاغة، محقق / مصحح: صالح، صبحي‏، ص 227، خطبه 160.‏

[2]. كلينى، محمد بن يعقوب، کافی، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر و آخوندى، محمد، ج 5، ص 74.

[3]. سبأ، 10.

[4]. نهج البلاغة، محقق/ مصحح: صالح، صبحي‏، ص 227، خطبه 160.‏