کسوت و پیشه اسماعیل ذبیح الله (علیه السلام)

تردیدی نیست که انسان از بدو پیدایش خود در روی زمین، برای آن که زنده بماند، به غذا و طعام نیاز داشته و برای سیر کردن شکم خود و تأمین معیشت، نیازمند کار و کوشش بوده است. این قاعده شامل پیامبران خدا نیز شده و چون بُعد بشری داشته و از این نظر مانند دیگر آحاد انسان بوده اند؛ به همین جهت برای زنده ماندن، کار و تلاش می نموده اند. از طرفی دیگر، نبوت و رسالت انبیاء (علیهم السلام)، شغل آنها نبوده، بلکه وظیفه الهی ایشان است؛ لذا هر یک از انبیاء دارای کار و پیشه و شغلی بوده اند.

هنگامی که به زمانه و دوران های زندگی انبیاء (علیهم السلام) بنگریم، مشاهده خواهیم کرد که طبیعی ترین کار در آن زمان ها؛ کشاورزی و دامداری و امثال آن بوده است. چرا که شبانی و دامداری از روزگاران کهن از جمله اشتغالات و حرفه های رایج جامعه بشری به ویژه در اجتماعات بدوی و روستایی بوده است. هر خانواده به طور طبیعی تعدادی، هر چند اندک، دام (گوسفند، گاو، شتر و غیره) با مقاصد اقتصادی و معیشتی نگاهداری می کرده و برای چرا به چراگاه و مراتع می برده است.

حال با توجه به دوران زندگی حضرت اسماعیل (علیه السلام) به ویژه وضعیت اقلیمی و آب و هوایی منطقه مکه، به نظر می رسد که شغل آن حضرت و همچنین شغل اصلی مردم آن دیار به صورت غالب دامداری بوده است.

گفتنی است که این مطلب؛ یعنی شغل شبانی اسماعیل را می توان از دیدار حضرت ابراهیم (علیه السلام) با همسر اسماعیل دریافت. در آنجا که حضرت ابراهيم از حال اسماعيل و هاجر پرسيد، او در جواب گفت: ایشان دنبال گله هستند.[1]

[1]. مسعودی‏، أبو الحسن على بن الحسين، مروج الذهب‏ و معادن الجوهر، تحقيق: داغر، اسعد، ج 2، ص 20.