Warning: filemtime(): stat failed for /home/islamp/public_html/fa/wp-content/plugins/easy-table-of-contents/assets/js/front.min.js in /home/islamp/public_html/fa/wp-content/plugins/easy-table-of-contents/easy-table-of-contents.php on line 236
searchicon

کپی شد

کرامات و معجزات حضرت داوود (علیه السلام)

شخصیت‌هایی که به عنوان رهبر جامعه از سوی خداوند تعیین می شوند، باید علم کافی و سند روشنی برای ارتباط خود با خدا ارائه دهند تا بتوانند مأموریت هدایت مردم را عهده دار شوند. حضرت داوود (علیه السلام) نیز از زمره این رهبران الهی است. همه انبیای الهی که از رهبران آسمانی محسوب می شوند، دارای کرامات و معجزات متعددی بوده اند، حضرت داوود (علیه السلام) نیز اینچنین  بوده است.

گذشته از سلطنتى كه خداوند به داوود عطا فرموده بود،[1] معجزات و کرامات ديگرى نيز به وى اعطا شد كه در حقيقت نشانه پيامبرى و نبوت او به شمار مى رفت، که در این گفتار کوتاه به برخی از آنها اشاره می شود:

  1. هم نوا شدن كوه‌ها و پرندگان با تسبيح او؛ يعنى هنگامى كه داوود به تسبيح و ذكر خدا مشغول مى شد، قطعات سنگ و پرندگان با او هم صدا مى شدند و صداى تسبيح آنها هم شنيده مى شد.[2]
  2. نرم شدن آهن در دست او به فرمان خداوند به نحوی که بدون آتش و ابزار لازم، آن را به هر صورتى كه مى خواست در مى آورد و هر چه مى خواست از آن مى ساخت.[3]
  3. داشتن صوت بسیار زیبا و دلنشین به نحوی که همه را محو نوای خود و دل‌هاى مردم را به سوى خداوند متوجه مى‌نمود.[4]

ابن ابى الحديد مى‏گويد: داوود صدايى زيبا داشت و ترجيع صوت او باعث مى‏شد تا پرندگان از شوق در محراب عبادت او فرود آيند و حيوانات وحشى بدون هیچ ترسى از مردم، نزد او بشتابند.[5]

داوود بن إيشا از فرزندان يهودا بود زمانی که جالوت را کشت بنی اسرائیل (پس از طالوت) گنجینه‌های طالوت را به وی واگذار و او را را پادشاهی خود برگزیدند، داوود وقتى به حكومت رسيد، خداوند او را پيامبر هم قرار داد و زبور را بر او نازل فرمود و به كوه‌ها و پرندگان فرمان داد كه هر وقت او خداوند را تسبيح مى‏گويد با او همراهى كنند و خداوند زيباترين صوت را به داوود بخشيد، آنچنان كه وقتى زبور تلاوت مى‏كرد، حيوانات وحشى به او نزديک مى‏شدند و گردن تسليم مى‏نهادند.[6]

[1]. ص، 20.

[2]. انبیاء؛ 79 و سبأ، 10؛ ص، 18 و 19.

[3]. سبأ، 10.

[4]. سایت ویکی فقه.

[5] . ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه- ج 2- ص 471.

[6] . مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، ج 14، ص 14؛ جزایری، النور المبين في قصص الأنبياء و المرسلين، ص 340.