کرامات خواجه نصیر الدین طوسی

یکی از کرامات مرحوم خواجه نصير الدين طوسی، ادب و احترام او در مقابل امام کاظم (علیه السلام) است.هنگامی که به وی می گویند:«اجازه بدهید ما بعد از وفات، بدن شما را مانند دیگر بزرگان شیعه، به نجف منتقل کرده و در جوار حضرت امیر المؤمنین (علیه السلام) دفن کنیم، ایشان در جواب به شاگردانش سفارش می کند او را در کاظمین و در جوار مرقد مطهر امام کاظم و حضرت جواد (علیهما السلام) دفن کنند و سفارش می کند جمله ای که مبنی بر بزرگ داشتن او باشد، بر سنگ قبر نوشته نشود. شاگردان او اصرار می کنند تا آیه یا حداقل بیتی از اشعارشان را روی سنگ قبر بنویسند تا آیندگان صاحب قبر را بشناسند. اما خواجه نصیر می گوید: تنها اسم مرا روی سنگ قبر بنویسد؛ زیرا وقتی قبر من در جوار این دو امام است، شایسته نیست جمله ای مبنی بر بزرگداشت من روی قبر نوشته شود. اگر هم خواستید چیزی بنویسید، این آیه از قرآن کریم باشد: (و کلبهم باسط ذراعیه بالوصید)؛[1]که مربوط به حکایت اصحاب کهف و سگ آنها است که در دم غار نشسته است».[2]

کرامت دیگر وی برخورد کریمانه با شخصی است که او را به شدت تحقیر کرده و به وی اهانت بسیار بدی نموده و او را سگ خطاب نموده داست. اما ایشانبا اینکه در اوج قدرت سیاسی و اجتماعی بوده با متانت، تواضع، احترام و خویشتن داری تمام پاسخ وی را داده و به می گوید من سگ نیستم. [3]

شاید بتوان بزرگترین کرامت او را؛ مهار و کنترل کردن هلاکوی مغول و به صورت کلی تحت فرمان گرفتن قوم خون ریز و وحشی مغول آن روز و در نهایت متمایل کردن ایشان به اسلام و تشیع دانست.[4]

[1]. کهف، 17.

[2]. لک علی آبادی، محمد، دل‌شدگان (شرح‌حال و كرامات اولیای الهی).

[3]. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافي بالوفيات، محقق: جمعی از محققین، ج 1، ص 180.

[4]. جعفریان، رسول، تاریخ تشیع در ایران، ص 653 و 654، به نقل از فوات الوفیات؛ ولایتی، علی اکبر، پویایی فرهنگ و تمدن اسلام و ایران، ج 2 ص 738.