چکیده مقاله عبدالمطّلب

نام اصلی عبدالمطّلب، «عامر»، پدرش‌ هاشم و مادرش سلمی بنت عمر از طایفه بنی نجّار بود. او در شهر مدینه به‌دنیا آمد و چون هنگام تولد موهای سپیدی داشت، به‌جای این‌که او را با نام اصلی‌اش (عامر) صدا کنند، وی را شیبه (سپید موی) نامیدند.

البته وی دارای اسامی دیگری؛ مانند شیبةالحمد و فیاض نیز بوده‌است. هم‌چنین کنیه ایشان أباالحارث بوده و البته فرزندی هم به‌نام حارث داشته است.

نسب و نیاکان جناب عبدالمطّلب عبارتند از: هاشم بن عبدمناف بن قصّی بن کلاب بن مرّه بن کعب بن لوی بن غالب بن مالک بن نضر بن کنانه بن خزیمه بن مدرکه بن الیاس بن مضر بن نزار بن سعد بن عدنان.

از فرازهای مختلف زندگی عبدالمطّلب می‌توان به رخداد اصحاب فیل، نذر ایشان در باره قربانی کردن فرزندش عبدالله و هم‌چنین سرپرستی از پیامبر (صلی الله علیه و آله) اشاره کرد.

وی دارای اخلاق و صفات بسیار نیکویی؛ مانند ضعیف‌نوازى، سخاوتمندی، عدالت‌خواهى، وفادار در راه پیمان و مروّج سنّت‌های حسنه بود. او دارای ایمان قوی بود و در راه احیای کمالات و نشر معارف توحیدی تا آن‌جا تلاش کرد که به او ابراهیم دوم لقب دادند.

از جمله کرامت‌هایی که در باره او نقل شده، می‌توان به ماجرای اصحاب فیل  اشاره کرد.

وی دارای آثار و اقدامات زیادی بود از جمله: حرمت ازدواج با محرم، حفر چاه زمزم و سقایة الحاج، قراردادن یک‌صد شتر به‌عنوان دیه قتل یک مرد، قطع دست سارق، نهی از قتل دختران، مباهله با دشمنان و مخالفان، تحریم زنا و اجرای حدّ بر آن.

جناب عبدالمطّلب نزد پیامبر و اهل بیت (علیهم‌السلام) دارای جایگاه و احترام خاصی است تا جایی که پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) به داشتن چنین پدربزرگی افتخار کرده، در میدان رزم این‌گونه رجز می‌خواندند: «من قطعاً پیامبر هستم و این، دروغ نیست، من پسر عبدالمطّلبم».

براساس مشهور هشت سال از عمر رسول‌ خدا (صلی الله علیه و آله) گذشته بود که عبدالمطّلب چشم از جهان فروبست. او در هنگام مرگ به اختلاف گفتار مورخان هشتاد و دو سال و یا صد و هشت سال و به گفته جمعی یک‌صد و بیست سال از عمرش گذشته بود.