کپی شد
چکیده مقاله طریقت جلوتیه
طریقت در لغت به معنای روش، و در اصطلاح به معنای مسلک، مذهب و سیرت روش اهل صفا و سلوک است و جلوت، مصدر است به معنای؛ آشکار کردن، ظاهر ساختن. 2. اسم است به معنای؛ آشکارایی، پیدایی.
طریقت جلوتیه: طریقتی صوفیانه در آسیای صغیر و بالكان است. جلوتیه كه طریقتی كاملاً سنّی‌مذهب است، اساساً شاخه‌ای از طریقت خلوتیه محسوب می‌شود و با زاهدیه منسوب به ابراهیم زاهدگیلانی، صفویه منسوب به صفی‌الدین اردبیلی (متوفی 735 ق) و بیرامیه منسوب به حاجی‌بیرام ولی (متوفی 833 ق) پیوند داشته است.
بر اساس آداب طریقت جلوتیه، کسی که طالب انتساب به این طریقت باشد، پس از برخی آمادگی‌های مقدماتی، مانند استخاره، استشاره و گرفتن وضو، به حضور شیخ می‌رسد، دست بر زانوان می‌نشیند و همراه با او ورد خاص استغفار قولی، فعلی و عملی را می‌خواند و به‌طور کلی، درباره برخی موارد از قبیل؛ صلوات و ذکر کلمه توحید به صورت جلی در هر روز، از شیخ دستور می‌گیرد.
سلوک در طریقت جلوتیه شامل چهار مرتبه طبیعت، نفس، روح و سرّ است.
اساس طریقت جلوتیه، «ذکر جَهْری» یا جلی (بلند و آشکار) است. مهم‌‌ترین آداب در این طریقت، ذکر کلمه توحید است، که هدایی آن را به صورت «ذکر توحید» آورده است. به سالکان این طریقت، از زمان تشرفشان، ذکر توحید تلقین می‌شود. سالک، بسته به وضع خود، در سه مرحله به این ذکر ادامه می‌دهد.
تاج (یا کلاه) جلوتی سیزده تَرْکی است. تارُک آن سبز بسیار تیره، نزدیک به سیاه، است و در وسط آن دگمه ای به همان رنگ، قرار دارد.