کپی شد
چکیده مقاله شب یلدا
لفظ یلدا واژه سُریانی و به معنای تولد و زایش است؛ یعنی تولد مهر (متیرا) در شب اول زمستان که بلندترین شب سال است و ایرانیان به یُمن تولد مهر در این شب جشنی برپا می کنند.
با توجه به اسطرلاب‌ها که نمادی از گاه‌شماری ایران باستان و دوره اسلامی است و همچنین دیگر مدارک باستان‌شناسی، باستان‌شناسان معتقدند شب یلدا در چهارچوب تقویم و گاه‌شماری ایرانیان ثبت شده و قدمت این آیین به ۷ هزار سال قبل می‌رسد.
در واقع یلدا تغییر بین فصل پاییز به فصل زمستان را نشان می‌دهد
یلدا گویا نوعی پاسداشت فرهنگ و سنت‌های خوب ایرانی است؛ سنت‌هایی مانند در کنار هم بودن، مهمان هم بودن و کنار هم به فردای روشن چشم داشتن و نیایش نمودن، از جمله آداب شب یلدا خواندن غزل‌های زیبا از دیوان حافظ شیرازی و شاهنامه فردوسی است. این شب در میان مردم با فرهنگ ایران بهانه ای برای بیدار ماندن و دور هم جمع شدن است تا دوستی ها و خویشاوندی ها پایدار بماند.
از دیگر رسوم شب یلدا، قصه گفتن از ایام و اقوام گذشته و بیان سرگذشت پشینینان و عبرت‌های روزگار برای کودکان، نوجوانان و جوانان، توسط بزرگان و کهن‌سالان قوم است تا چراغ راه فردای آنها باشد.
البته در بین مردم باستان ایران آیین‌هایی در این شب برگزار می‌شده که یکی از آنها جشنی شبانه و بیداری تا بامداد و تماشای طلوع خورشید تازه متولد شده، بوده است.
همچنین استفاده از خوردنی‌هایی که هر کدام به‌نوبه خود بخشی از نیازهای ما را در فصل زمستان تأمین می‌کرده و می‌کند. خوراکی‌های فراوان برای بیداری شبی دراز؛ مانند خشکبار و انواع آجیل، سنجد، انار و کدو حلوایی، به رنگ سرخ خورشید باشند، مهیا می‌کردند.