کپی شد
چکیده مقاله روز عرفه
«عَرَفَة» کلمه‌ای عربی از ماده «ع ر ف» است. این ماده به‌معنای ادراک، فهم و شناختن چیزی همراه با تفکر و تدبر در آثار آن است.
در مورد وجه نام‌گذاری صحرای عرفات و روز عرفه آمده است:
حضرت جبرئیل (علیه‌السلام) در مقابل آن‌چه در آن‌روز (عرفه) برای حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) از مناسک حج توصیف می‌کرد و می‌آموخت، سؤال می‌کرد «عَرَفتَ عَرَفتَ؟؛ شناختی، متوجه شدی؟»؛ لذا این‌روز عرفه و آن‌مکان عرفات نام گرفت.
روز عرفه در واقع روز آغاز مناسک حج است. حج‌گزاران در این‌روز در صحرای عرفات گرد هم می‌آیند و ضمن دعا و استغفار، از توفیق در ادای فریضه مهم حج شکرگزاری می‌کنند.
دعاها و مناجات‌های ویژه‌ای برای این روز از طرف معصومان (علیهم‌السلام) به‌دست ما رسیده است. در روایات بسیاری روز عرفه به‌عنوان روزی ویژه برای بخشایش گناهان و استجابت دعا معرفی شده است.
امیر مؤمنان علی (علیه‌السلام) درباره راز وقوف در عرفات فرمود: «عرفات، خارج از مرز حرم است و مهمان خدا باید بیرون دروازه، آن‌قدرتضرع کند تا لایق ورود به‌حرم شود».
در فقه شیعه واجب است حج‌گزار از ظهر روز عرفات (۹ ذی‌الحجه) تا مغرب در عرفات وقوف کند؛ یعنی باید در صحرای عرفات بماند و از آن‌جا خارج نشود. این وقوف از ارکان حج است؛ بدین معنا که چنان‌چه حج‌گزار به‌عرفات نرود و دست‌کم مقداری هرچند کوتاه در آن‌جا نماند، حجش باطل خواهد بود
روز عرفه اعمالی دارد که برخی از آن عبارتند از:
- غسل که مستحب است قبل از زوال ظهر انجام شود.
- زیارت امام حسین (علیه السلام) در روز عرفه که از هزار حج و هزار عمره و هزار جهاد بالاتر است.
- روزه روز عرفه برای کسی که ضعف پیدا نکند و مانع دعا خواندن او نشود، مستحب است.