چکیده مقاله حکومت فاطمیان

اصطلاح فاطمیان بيانگر آن است که آنان منسوب به فاطمه‏ زهرا (عليها السلام) هستند؛ ولی در باره صحت این نسبت، میان صاحب‌نظران اختلاف نظر وجود دارد.

خاستگاه خاندان فاطمی شهر مدینه است. حکومت فاطميان را فردى به نام ابو محمد عبيداللّه‏ المهدى (متوفّاى ٣٢٢ ق) تأسيس نمود. این حکومت در سال ٢٩٢ هجرى در مغرب (مراکش) آغاز، و در سال 362، با تصرف مصر و شام، بخش بزرگی از جهان اسلام را متصرف شد و تا سال 567، حکومت مقتدری داشت و سرانجام پس از فراز و نشیب‌های زیاد در سال 567، توسط ايوبيان (صلاح الدین ایوبی)، برچيده شد.

فاطمیان از شیعیان اسماعیلیه بودند و بر مناطق وسیعی از سرزمین‌های غرب جهان اسلام فرمان می‌راندند. آنان به طور کلی، چارچوب تعالیم اعتقادی اسماعیلیانِ نخستین را حفظ کردند و همانند اَسلاف و پیشینیان خود، بین ظاهر و باطن دین تمایز قائل بودند، ولی بر خلاف اسماعیلیان نخستین که تأکید بر باطن و حقایق مکتوم در آن داشتند، اسماعیلیان فاطمی، ظاهر و باطن را مکمل یک‌دیگر می‌دانستند و مراعات تعادل بین آن دو را واجب می‌شماردند.