چکیده مقاله حضرت نوح (علیه السلام)

عبدالجبار يا عبدالغفار، ملقب به نوح، اولين پيامبر اولوا العزم و صاحب شريعت و کتاب است. گفته‏اند علت شهرت او به این لقب، اين بوده كه براى گناه امت خود نوحه (زاری) مى‏كرد و يا مقصود از نوحه‏گرى، دعوت قومش به ‏توحيد بود.

وى متولد سال 1642 پس از هبوط حضرت آدم (علیه السلام) بوده و در سن 500 سالگى داراى سه فرزند پسر به‏ نام‌هاى «سام، حام و يافث» بوده است.

نام حضرت نوح (عليه السلام) 43 بار در قرآن آمده و يک سوره به نام وی اختصاص داده شده است. سلسله نسب او با هشت يا ده واسطه به حضرت آدم (عليه السلام) می‎رسد.

از جمله القاب او، شيخ ‏الانبيا است؛ زيرا ایشان عمر طولانی داشته است و به نص صریح قرآن، مدت رسالت ایشان هم قابل توجه بوده است. در وصف ایشان گفته‏اند: مردى خردمند، فصيح و بليغ بود، كه از عقلى سرشار و صبرى بسيار برخوردار، و در مناظرات و احتجاجات و برهان و جدل، قوى و بصير و مطلع بود. نوح با كمال بردبارى و تحمل، به راهنمايى قوم خود همت گماشت، سخنان شيرين و بيانات دلنشين خود را به كار مى‏برد، و با بهترين فنون دعوت، در راه تبليغ رسالت كوشيد.

حضرت نوح پس از آن که از هدایت قومش ناامید شد آنان را نفرین نمود و به دستور خداوند برای نجات مؤمنان مأمور به ساختن کشتی شد.

دربارۀ نحوۀ کشتی سازی حضرت نوح آنچه از بعضی از تفاسیر استفاده می شود این است که وی نخست نجار بود و بعد از آن به پیامبری مبعوث شد. ظاهراً ایشان اولین کسی بود که کشتی را به الهام خداوند ساخت.

آن چه که مسلم است؛ ایشان 950 سال مردم را به‏ خداپرستى و توحيد دعوت نمود و بعد از چند صده دیگر که بین مورّخان اختلاف است، رحلت نمود كه در نجف اشرف فعلى مدفون گرديد.