چکیده مقاله حضرت داوود (علیه السلام)‏

حضرت داوود (علیه السلام) یکی از پیامبران بزرگوار الهی است که نامش در قرآن کریم آمده است. او در سرزمین بیت لحم فلسطین، دیده به جهان گشود. وی از نوادگان لاوی بن یعقوب می‌باشد.

حضرت داوود (علیه السلام) چند همسر داشته که یکی از آنها «برسبا» است که مادر حضرت سلیمان (علیه السلام) و همسر سابق «اوریا» (یکی از فرماندهان نظامی حضرت داوود) بوده و قصه‌های متعددی درباره وی در منابع مختلف نقل شده است.

بنابر آن‌چه از برخی کتب تاریخی به دست می آید، تعداد فرزندان آن حضرت نوزده تن بوده‌اند که در بین آنها، حضرت سلیمان (علیه السلام) به جانشینی پدرش برگزیده شد.

قرآن کریم ویژگی‌های متعددی از حضرت داوود (علیه السلام) را بیان می‌کند؛ از جمله وی را دارای حکومت و پادشاهی، حکمت و فرزانگی و علم معرفی می‌کند، آن هم فرمانروایی (پادشاهی قوی و مستحکم)، علم و حکمتی که پروردگار عالم، خود به او ارزانی داشته است. آن حضرت دارای القابی؛ از جمله: داور عادل یا فیصله دهنده کلام (فَصْلَ الْخِطابِ)»، «خلیفة الله»، «بهترین بنده (نِعْمَ الْعَبْد)»، «ملک (پادشاه)»، «حکیم»، «عالم»، «فاضل»، «افضلیت (بر بسیاری از افراد)» و «عالم به منطق الطیر یا دانای به زبان پرندگان» می باشد. او با این‌كه دارای حكومت و امكانات وسیع بود، همواره زندگی زاهدانه‌ای داشت و با زره بافی معیشت خود را تهیه می کرد. همچنین دارای کرامات زیادی؛ مانند هم نوا شدن كوه‌ها و پرندگان با تسبيح او، نرم شدن آهن در دستش، داشتن قدرت قضاوت به حق و عادلانه، و نیز صوت بسیار زیبا و دلنشینی بود.

حضرت داوود (علیه السلام) در طول حیات بابرکت خود، آثار و اقداماتی از خود به یادگار گذاشت که عبارتند از:کتاب آسمانی زبور، کشتن جالوت، خلافت و حکومت، قضاوت‌های عادلانه، و اجرای امر الهی در ازدواج با زن بيوه.

در مورد طول عمر و حکومت او از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) روایت شده که فرمود: «داوود (علیه السلام) صد سال تمام عمر کرد که چهل سال آن، دوران سلطنت و پادشاهی او بود». براساس قول دیگری ایشان در سن 71 سالگی از دنیا رفت.