چکیده مقاله حضرت ابوطالب (علیه السلام)

حضرت ابوطالب (علیه السلام)؛ پدر امام علی (علیه السلام) و فرزند عبدالمطّلب فرزند هاشم فرزند عبد مناف فرزند قصی از طائفه قریش، در سال 535 میلادی؛ یعنی 35 سال قبل از تولد پیامبر اسلام (صلّى اللّه عليه و آله) در مکه، دیده به جهان گشود. نام مشهور ایشان، «عبدمناف» است، ولی به کنیه خود؛ ابوطالب، معروف شده است.

پدر حضرت ابوطالب (علیه السلام)؛ عبدالمطلب، جدّ پیامبر اسلام (صلّى اللّه عليه و آله) و مادر ایشان، فاطمه دختر عمرو بن عائذ مخزومی است.

همسر حضرت ابوطالب (علیه السلام)، «فاطمه بنت اسد بن هاشم بن عبد مناف» بوده و او اولین زن هاشمی است که با یک مرد هاشمی ازدواج کرده و برای او فرزند آورد. فرزندان حضرت ابوطالب (علیه السلام)، چهار پسر و دو دختر بودند به نام‌های: «طالب، عقیل، جعفر، حضرت علی (علیه السلام)، ام هانی و جمانه». فرزندان حضرت ابوطالب، همه از فاطمه بنت اسد هستند.

حضرت ابوطالب (علیه السلام)؛ دارای کمالات روحی و امتیازات معنوی بسیاری بود و همانند پدرش عبدالمطلب، در مسیر آیین حنیف ابراهیمی قدم بر می‌داشت. بنا بر نقل امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، آخرین وصی از سلسله اوصیای قبل از پیامبر (صلی الله علیه و آله)، حضرت ابوطالب (علیه السلام) بوده است. حضرت ابوطالب (علیه السلام)، مؤمن بوده و مؤمن نیز از دار دنیا رفته است، ولی برای آن که از آیین یکتاپرستی بهتر دفاع کند و مسؤولیت خود را در حفظ جان پیامبر (صلی الله علیه و آله) در پیشبرد اهداف اسلام بیشتر ادا نماید، تقیّه نموده و ایمان و اعتقاد خود را نسبت به اسلام و پیامبر (صلی الله علیه و آله)، کتمان می‌نمود.

ابوطالب پس از درگذشت پدرش، بنا بر وصیت وی، کفالت و سرپرستی حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) را که هشت ساله بود، بر عهده گرفت و تا هنگام وفاتش، 42 سال تمام، پروانه وار به گرد شمع وجود او گشت و در تمام حالات، در سفر و حضر، از او حراست و حفاظت کامل نمود. وی در راه هدف مقدس پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) که نشر آیین یکتاپرستی و ریشه‌کن کردن شرک و بت پرستی بود، از هیچ کوششی دریغ ننمود، حتی به مدّت سه سال در کنار پیامبر (صلی الله علیه و آله) و سایر بنی هاشم در «شعب ابی‌طالب»، -که درّه ای خشک و سوزان بود- در نهایت فقر و تنگدستی و رنج به سر برد.

سرانجام حضرت ابوطالب (علیه السلام)؛ سه سال قبل از هجرت، و دو ماه بعد از آن که پیامبر (صلی الله علیه و آله) و یارانش از «شعب ابی‌طالب» خارج شدند، در ماه شوال یا ذی‌القعده سال دهم بعثت، در سن هشتاد و چند سالگی از دنیا رفت. بدنش را در مکه معظمه در «حجون»، معروف به «قبرستان ابوطالب» دفن کردند.