چکیده مقاله بنی عباس

خاندان بنی عباس، دومین دودمان خلفای اسلامی هستند که از سال 132 تا 656 هـ . ق، پس از براندازی دودمان اموی به فرمانروایی رسیدند و رهبری جهان اسلام و حکومت مسلمانان را در اختیار گرفتند.

این خاندان از نظر قبیله ای از قبیله قریش و نژاد آنها از عرب می باشد. زبانشان عربی و از لحاظ اصالت اهل منطقه حجاز هستند. دین خاندان بنی عباس، اسلام است.

در ابتدا و در زمان حکومت اموی، عباسیان همگام با شیعیان بر ضد حکومت اموی شوریدند و زمینه از بین بردن حکومت اموی را فراهم نمودند و خود را از خاندان بنی هاشم قلمداد کردند. اما بعد از این که به قدرت رسیدند، آرام آرام از شیعیان فاصله گرفته و از در دشمنی با آنها در آمدند. اولین فرد از شیعیان که در دوران عباسی به قتل رسید،‌ ابو سلمه خلّال بود.

بزرگترین شخصیت خاندان بنی عباس، جد اعلای این خاندان؛ یعنی عباس بن عبدالمطلب؛ عموی پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) است.

این خاندان در طول حیات سیاسی خود دست به اقدامات متعددی زدند که از جمله آنها می توان به تأسیس بغداد توسط منصور عباسی، توسعه و گسترش مسجد الحرام در مکه و مسجد النبی در مدینه، ساخت و بناهای متعدد، سرکوب قیام ها، به خصوص  قیام های شیعی، ایجاد منصب و دیوان وزارت و … اشاره کرد.