چکیده مقاله بداء

بداء به معنای محو حکم و ایجاد چیزی در شرایط خاص و زمان معینی است که قضای حتمی و اراده قطعی الهی بر آن تعلق نگرفته باشد.

بداء در تکوینیات مانند نسخ در تشریعیات است و دارای 2 معنا می‌باشد:

1. بداء در حق خداوند جایز است و هیچ محظور عقلی و یا نقلی ندارد که به آن اشاره شد.
2. بداء در حق ذات اقدس ربوبی محال و از نظر عقل و دین مردود است و آن معنایی است که مستلزم جهل برای خداوند باشد.

امام کاظم (علیه السلام) می فرماید: خداوند همواره نسبت به موجودات حتی پیش از خلقت آنها آگاهی داشته است.

از امام صادق (علیه السلام) نقل شده است که فرمود: هر کس بر این عقیده باشد که برای خداوند درباره چیزی بداء حاصل می شود که دیروز نمی‌دانسته است؛ از چنین کسی دوری کنید و بیزار باشید.

بداء به هيچ وجه علم الهى را محدود نمى‌كند و ناشى از جهل نيست.

به تعبیر میرداماد : تو گویی نسخ بدایی است تشریعی و بداء نسخی است تکوینی.

گرچه نوعاً علمای اهل سنت بداء را نپذیرفته‌اند، امّا احادیث بسیاری در منابع آنها وجود دارد که دلالت بر حقیقت بداء دارد. حقیقت آن است که بداء ریشه در قرآن و روایات دارد.
Alendronate robotter og uafhængig substitutionsterapi, alene og med modstand, om bedre https://denmarkrx.com/viagra-super-active-uden-recept.html vægt og omsætningsmarkører hos postmenopausale kvinder med diabetes.

بداء در بسيارى از امم، مانند امت حضرت نوح (علیه السلام) و امت حضرت موسی (علیه السلام) واقع شده‌است.

گفتنی است که در برخی از موارد؛ مانند قضای الهی، جایی که خداوند وعده حتمی فرموده و همچنین در امامت، بداء ممکن نیست. دانشمندان شیعه بر این مطلب اجماع دارند که در باره امامت هیچ‌گاه براى خداوند بداء حاصل نمى‌شود. شیعیان براى اثبات این مطلب، روایاتى از خود آن بزرگواران دارند که فرموده‌اند: در نقل نبوت از پیامبر و امامت از امام و ایمان از مؤمنى که براى ایمان از او پیمان گرفته، هیچ‌گاه بداء حاصل نمى‌شود.