چکیده مقاله اهل سنت

اصطلاح اهل سنّت از دو واژه عربی اهل و سنت ترکیب یافته است.
اهل در لغت؛ به معنای گروهی است که در امری از امور با هم شریک باشند و سنّت در لغت، به راه و روش نیکو و پسندیده گفته می‌شود.

سنت در اصطلاح معانی مختلفی دارد؛ از جمله؛ به معنای «قول و فعل و تقریر پیامبر» نزد اهل سنت و «قول و فعل و تقریر معصوم» نزد شیعه و یکی از ادله استنباط است.

اهل سنت و جماعت، با وجود گوناگونی طیف‌های آن، بر مشروعیت خلافت چهار خلیفۀ نخستین –به ترتیب-اتفاق نظر دارند.

از میان مذاهب گوناگون فقهی اهل سنت، چهار مذهب حنفی، مالکی، شافعی و حنبلی در طول تاریخ بیش از همه اهمیت یافته و در حال حاضر نیز اکثریت قریب به اتفاق اهل سنت و جماعت، پیرو همین مذاهب چهارگانه‌ هستند و در اعتقادات نیز به چهار فرقه تقسیم می‌شوند: اصحاب حدیث،  معتزله،  اشعریه و ماتریدیه.

اختلاف ميان اماميّه و اهل سنّت در مسأله امامت، بسيار است و عمده آنها عبارت است از:

وجوب نصب امام، وجوب عقلى يا شرعى بودن او و تقديم «مفضول» بر «فاضل»، اما در زمينه مهدويت، مسائل و مواردى بين شيعه و اهل سنت اتفاقى است و از آن‌جا كه روايات در مصادر حديثى مورد اتفاق و قبول اهل سنت است؛ لذا به عنوان نظر مذاهب اسلامى از آن ياد مى‏شود. يكى از موارد اتفاق بين شيعه و سنى در قضيه مهدويت، اتفاق بر اصل آن قضيّه است.

از جمله موارد اختلاف اهل سنت با شیعه امامیه در برخی از احکام عبارت است از: كيفيت تشريع اذان، مشروعیت حج تمتع، حکم متعه و عدالت صحابه.