چکیده مقاله امام رضا (علیه السلام)

امام رضا (علیه السلام) هشتمین امام شیعیان از سلاله پاک رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) می‌باشد.

آن حضرت (علیه السلام)، در یازدهم ذی القعده سال 148 قمری در مدینه منوّره تولّد یافت. نام مبارک ایشان، علی و کنیه­اش، ابوالحسن و دارای القاب متعدّدی می باشد که مشهورترین آنها، “رضا” به معنای “خشنودی” است.

پدر بزرگوار ایشان، امام موسی کاظم (علیه السلام)، پیشوای هفتم شیعیان و مادر گرامیشان، تُکتَم (نجمه) نام داشت. در مورد تعداد فرزندان آن حضرت اختلاف نظر وجود دارد، برخی برای ایشان، پنج پسر و يک دختر برشمرده­‌اند، اما بسیاری از بزرگان، تنها قائل به یک فرزند پسر به نام محمد (امام جواد علیه السلام)، شده اند.

پس از شهادت امام كاظم (علیه السلام) به دست هارون عباسی در سال 183 قمری، امامت حضرت رضا (علیه السلام) آغاز و به مدت 20 سال به طول انجامید.

خلفای معاصر آن حضرت، هارون الرّشيد عباسى (ده سال)، محمد امین (پنج سال) و عبد الله مأمون (پنج سال)، بوده‌­اند.

آن حضرت، وارث همه کمالات و فضایل انبیاء و امامان پیش از خود بود و وظیفه امامت و هدایت الهی را به بهترین وجه انجام داد. امام رضا (علیه السلام) پس از هفده سال سکونت در مدینه و تبلیغ دین و ارشاد مردم، با نقشه و حیله مأمون عباسی، به خراسان آورده شد و مسئله ولایتعهدی وی بر ایشان تحمیل گشت و سرانجام بعد از گذشت سه سال، در سال 203 قمری و در سن 55 سالگی به دست مأمون به شهادت رسید و پیکر مطهرش در سناباد طوس، دفن گردید.