کپی شد
چکیده مقاله اعتکاف
اعتکاف از ریشه عَکَفَ و مصدر باب اِفتِعال و در لغت درنگ كردن و ادامه دادن است. اهل لغت برای این ریشه، معانی گوناگونی ذکر نموده اند. از جمله: رویکرد به چیزی با توجه و مواظبت؛ اقبال به چیزی بی آن که روی از آن برگردد؛ محبوس و متوقف کردن چیزی؛ اقبال و ملازمت بر چیزی از روی تعظیم و بزرگداشت آن؛ التزام به یک مکان و اقامت در آن؛ اقامت، ملازمت و مواظبت؛ حبس و توقف.
واژه هایی مانند؛ چله نشینی، ریاضت و عزلت از واژه های مترادف اعتکاف هستند.
اعتکاف در اصطلاح فقهی عبارت است از: «نوعی عبادت که انسان سه روز یا بیشتر در مسجد مقیم شود و در طول این مدّت روز، روزه بگیرد».
واژه «اعتکاف» در قرآن کریم استعمال نشده است. اما ماده عَکف 9 بار در قرآن به کار رفته که هم به معنای لغوی و هم به معنای اصطلاحی استعمال شده است.
در مورد پیشینه و سیر تاریخی اعتکاف باید گفت: به درستی معلوم نیست که این عبادت از چه زمانی آغاز شده و کیفیت اجزا و شرایط آن در بدو شکل گیری چگونه بوده است. از برخی منابع از جمله قرآن استفاده می شود که اعتكاف مخصوص دین اسلام نیست، بلكه در ادیان الهى دیگر نیز وجود داشته و در اسلام استمرار یافته است.
همچنین از برخى آيات قرآن برمى آيد كه اين عبادت در اديان توحيدى پيشين نيز مطرح بوده و پيامبران الهى و موحدان گاهی براى راز و نياز با خداوند، مدتى از زندگى و جامعه دورى مى گزيدند و به اماکن مقدس پناه مى‌بردند و مدتى خود را براى عبادت با خدا و راز و نياز با او محبوس مى‌كردند.
از آثار گذشتگان و همچنین از اطلاعات و اخبار زمان حال چنین برمی آید که اعتکاف به معنای کناره گیری از جامعه و پرداختن به امور روحانی و نفسانی، نه تنها در اسلام و سایر ادیان الهی متداول بوده و هست، بلکه در بین بت پرستان و بی دینان نیز رواج داشته و دارد.