چکیده مقاله ادريس بن عبداللّه

ادريس بن عبداللّه از فضلاء و صلحای بنی‌هاشم بود که به كرم و شجاعت شهرت داشت. وی به همراه حسین بن علی، شهید فخ در ذی القعدة سال 169 یا 170 هجری قمری بر خلیفه عباسی (هادی) خروج نمود. این واقعه در سرزمین فخ (جایی در نزدیکی مكه مكرمه که گفته می‌شود نام چاهی در نزدیکی آن است) اتفاق افتاد. لشگریان شهید فخ شجاعانه در مقابل سربازان عباسی ایستادگی کردند تا این که بیشترشان در ذی الحجة همان سال در آن سرزمین به شهادت رسیدند، اما تعداد کمی و از جمله ادريس بن عبداللّه با این‌که مجروح شده بودند،  جان سالم به در بردند.

او به سفارش برادرش محمد بن عبدالله (نفس زكيه) به سوی مغرب  حرکت نمود و توانست حکومت ادریسیه را در آن‌جا بنا نهد. حکومت ادریس بن عبدالله، از سال 172 تا 177 هجری قمری، مدت پنج سال به طول انجامید.

سرانجام ادریس بن عبدالله در سال 177 هجری به دست سليمان بن جرير رقى؛ نماينده رژيم عباسى (جاسوس ‍خليفه وقت) و به وسيله شيشه عطرى زهرآگين مسموم شد و در گذشت.