چکیده مقاله آخرالزمان

«آخرالزمان» در لغت؛ به معنای پایان زمان و در اصطلاح منابع اسلامی؛ به معناى دوران واپسین حیات دنیوی نسل کنونی بشر است که از زمان نبوّت پيامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) آغاز و تا برپایی قيامت ادامه دارد. این مدت به طور خاص، زمان غیبت و ظهور حضرت مهدى (علیه السلام) را نیز در بر می‌گیرد؛ به همین جهت برای تحلیل اوضاع و حوادث دوران آخرالزمان، باید عصر ظهور پیامبر اسلام و امامان معصوم (علیهم السلام) و عصر غیبت امام زمان (علیه السلام) را که شامل دوران غیبت صغری و کبری می‌شود، مورد بررسی قرار داد.

در دوره آخرالزمان، اتفاقات زیادی رخ داده و می‌دهد که شاخص‌ترین آنها عبارت است از: بعثت نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم)، غدیر خم، غیبت طولانی امام زمان (علیه السلام)، انقلاب اسلامی ایران، ظهور امام زمان (علیه السلام)، رجعت حضرت عیسی (علیه السلام) و جمعی دیگر به دنیا.

ظهور امام زمان (علیه السلام) نیز همراه با حوادث مهمی در جهان است که برخی از آنها عبارتند از: صیحه یا ندای آسمانی، خروج یمانی، خروج دجال، خروج سفیانی، خسف بیداء، قتل نفس زکیه، ظهور پرچم‌های سیاه از خراسان، و خسوف و کسوف نابهنگام.

دوره آخرالزمان دارای آثاری است که بعضی از آنها عبارتند از: آمادگی بشریت برای ظهور امام زمان (علیه السلام)، و برپایی قیامت، تعمق انسان‌ها در دین شناسی، و فضایل انسانی، و پیشرفت علم.

همچنین این دوران دارای پیامدهایی است که می‌توان به این موارد اشاره نمود: ضعف در دینداری، ضایع کردن نماز و زکات، ادا نکردن حق مساجد، مهجوریت قرآن، انحراف برخی عالمان، مردان و زنان، دنیا پرستی، وقوع اختلاف و درگیری‌های شدید، فراگیری ظلم و فساد و فتنه، حوادث تلخ و جنایات هولناک، انحطاط اخلاقی، ظهور فرقه‌های انحرافی، و کمی رزق حلال و دوست مورد اطمینان.

درباره آخرالزمان و اتفاقات و حوادث آن، دیدگاه‌های متفاوتی در ادیان و فرقه‌های اسلام، مسیحیت، یهود، مسیحیت صهیونیست و زرتشت مطرح شده که وجه مشترک همه آنها اعتقاد به ظهور یک رهبر و منجی بزرگ است که نجات‌بخش، مصلح، التیام بخش زخم‌هاى جانکاه بشريّت، و غلبه دهنده جریان حق بر باطل است و هر کدام او را به نامی می‌نامند.