چکیده مطالب امام حسین (علیه السلام)

امام حسین (علیه السلام)، امام سوم شیعیان جهان، در سوم شعبان سال چهارم قمری در مدینه به دنیا آمد. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نام ایشان را «حسین» نهادند. كنيه ایشان ابو عبداللّه و دارای القابی؛ مثل عطشان (تشنه در کربلا)، مظلوم (ستمدیده)، قتیل العبرات (کشته اشک‌ها)، سیدالشهداء (سرور و سالار شهیدان)، ثار الله (خون خدا)، قتیل الله (کشته شده‌ در راه خدا)، خامس آل عبا، سبط، شهيد، وفى، زكى و … است. نام پدر بزرگوار او حضرت على بن ابىطالب (علیه السلام)  و نام مادرش حضرت فاطمه (علیها السلام)  است.

امام حسین (علیه السلام)  مورد علاقه شدید پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) بود و در آغوش ایشان بزرگ شد. آن حضرت درباره او فرمودند: «حسین از من است و من از حسینم، خداوند دوست می‌دارد كسى را كه حسين را دوست بدارد،…». امام حسین (علیه السلام)  هنگام رحلت رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، شش ساله بود. آن حضرت در دوران پدرش علی بن ابی‌طالب (علیه السلام) نیز از موقعیت والایی برخوردار بود. علم، بخشش، بزرگواری، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگیری از بینوایان، عفو، حلم و … از صفات برجسته این حجت الهی بود.

تعداد همسران امام حسین (علیه السلام)  را پنج زن ذکر کرده اند:

1. شهربانو یا شاه زنان دختر يزدگرد شاه ايران. 2. لیلی دختر أبى مرة بن عروة بن مسعود ثقفى. 3. زنی از قبیله قضاعه. 4. رباب دختر امرءُ القيس بن عدى از قبيله كلاب. 5. ام اسحاق دختر طلحة بن عبيد‌اللَّه.

آن امام همام دارای شش پسر و چهار دختر بودند: علی اکبر، علی اوسط، علی اصغر، محمّد، عبداللّه و جعفر  و به غیر از علی اوسط که منظور امام زین العابدین (علیه السلام) است، بقیه در کربلا به درجه رفیع شهادت رسیدند.

امام حسین (علیه السلام)  مظهر صفات پسندیده و کمالات نفسانى و در همه جهات اخلاقى و رفتاری، نمونه کامل رسول‏الله (صلی الله علیه و آله) بود. سیره اخلاقی و رفتاری سیدالشهداء (علیه السلام)  نشان‌دهنده روح بلند او و نشان تربیت در دامان پیامبر و علی (علیهما السلام)  و تجسم قرآن کریم در عمل و اخلاق او است. ایشان دارای صفات، اخلاق و رفتارهای بسیار پسندیده‌ای بود.

یکی از ابعاد شخصیت امام حسین (علیه السلام)  بُعد کرامات و معجزات آن حضرت است. تعداد کرامات و معجزات ایشان بسیار زیاد است.

در دوران خلافت پدرش، در کنار آن حضرت بود و در سه جنگ «جمل، صفین و نهروان» شرکت داشت. او شجاع‌ترين از امت حضرت محمد (صلی الله علیه و آله)  بود و شجاعت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)  و حضرت على (علیه السلام)  در ايشان جمع بود.

پس از شهادت پدرش، زمانی که امامت به حسن بن علی (علیهما السلام)  رسید، همچون سربازی، مطیع برادر، رهبر و مولای خویش بود. پس از انعقاد پیمان صلح، با برادر و بقیه اهل بیت (علیهم السلام) به مدینه آمدند. با شهادت امام مجتبی (علیه السلام)  در سال 49 یا 50 هجری، بار امامت به دوش سیدالشهداء (علیه السلام)  قرار گرفت.

سرانجام  امام حسين (علیه السلام) در روز دهم محرم سال 61 هجرى، در سن 57 سالگى در كربلا به شهادت رسيد. مرقد ايشان، برادران، فرزندان و يارانش در شهر كربلا در کشور عراق قرار دارد. خداوند در تربت ايشان شفا، و در داخل حرم آن حضرت (علیه السلام)  استجابت دعا را قرار داده است.

امام حسين (علیه السلام) دو انگشتر داشتند، نقش نگین یکی از آنها عبارت بود از: «اِنَّ اللهَ بالغُ اَمرِهِ» و بر نگین دیگری نقش «لا إلهَ إلاّ الله، عُدَّةُ لِلِقاءِ الله»، حک شده بود.