چکیده مطالب

فقيه مجاهد و عالم پرهيزگار، آيت الله سید حسن مدرس، يكى از چهره هاى درخشان تاريخ تشيع به شمار مى رود. نام ایشان سید حسن و نام خانوادگی، قمشه‌ای افسه‌ای، مشهور به «مدرّس‌» و از سادات طباطبايى زواره است كه نسبش با سى و يک واسطه به حضرت امام حسن مجتبى (ع) مى رسد. پدر ایشان، مرحوم سيد اسماعيل طباطبایى و مادر شان خديجه نام داشت که او از نیز سادات طباطبايى زواره بود.

وی پس از اتمام تحصيلات در اصفهان، در شعبان 1311ق وارد نجف اشرف شد و پس از هفت سال اقامت در نجف و تأييد مقام اجتهاد او از سوى علماى اين شهر، در سال 1318ق (در چهل سالگى) راهى اصفهان شد. دوران کهنسالی وی را می توان یکی از سخت ترین دوران زندگی ایشان به حساب آورد. در این دوران شهید مدرّس نه سال در خواف، حبس و در نهایت، شهادت در راه خدا را بر زندگی آسوده ترجیح داد.

اساتید برجسته ایشان: اولین استاد وی مرحوم سید عبدالباقی، سپس مرحوم میرزا عبدالعلی هرندی، آخوند ملامحمدكاشی، میرزا جهانگیرخان قشقایی و … بوده اند.

تألیفات و  آثار علمی سید حسن مدرس: اغلب تألیفات ایشان هنگام هجوم مأمورین دستگاه شهربانی رضاخانی به یغما رفته و مفقود شده است. از دست نوشته های او جز چند نسخه باقی نمانده است. برخی از آثار و تألیفات وی عبارت است از: 1. کتاب زرد. 2. حاشیه بر کتاب النکاح مسجد شاهی. 3. تعلیقه بر کفایة الاصول.