Warning: filemtime(): stat failed for /home/islamp/public_html/fa/wp-content/plugins/easy-table-of-contents/assets/js/front.min.js in /home/islamp/public_html/fa/wp-content/plugins/easy-table-of-contents/easy-table-of-contents.php on line 236
searchicon

کپی شد

پیشرفت علم در آخر الزمان

یکی از ویژگی های دوران آخرالزمان، پیشرفت علم است. انسان موجودی دارای نیروی عقل و تفکر است و تاریخ بشر نشان داده که به مرور زمان، این ویژگی انسان بیشتر ظهور و بروز یافته و شاهد آن اکتشافات و اختراعاتی است که در هر مرحله از زندگی بشر نسبت به قبل، تکامل و ترقی بیشتری داشته است. نگاهی به تاریخچه اکتشافات و اختراعات نشان می‌دهد که بیشتر آنها در دوره آخرالزمان؛ یعنی از زمان ظهور اسلام و بعثت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) که همزمان با حدود سال 570 میلادی (تاریخ ولادت آن حضرت) یا 610میلادی (تاریخ بعثت آن حضرت) است، و تاکنون ادامه دارد، رخ داده است؛ به عنوان نمونه به چند مورد از اختراعات و پیشرفت های علمی اشاره می‌شود:

کشف گردش خون (توسط امیرالمؤمنین علیه السلام)،[1] روش محاسبات و فرمول های مثلثات کروی (توسط حامد بن خضر خجندی، متوفای سال 390ق)،[2] نسبت مثلثاتی سکانت،[3] اختلاف سوم حرکت ماه موسوم به واریاسون،[4] و آیینه سوزان[5] (توسط ابوالوفای بوزجانی 328-388ق)،[6] پنی‌سیلین (توسط اعراب)،[7] هواپیمای بی‌موتور (توسط عباس بن فرناس، 238ق-851م)،[8] هواپیمای موتوردار (توسط برادران رایت، 1903م)،[9] تلسکوپ (توسط عینک ساز هلندی به نام لیپرشی 1608م)،[10] بالن (توسط کریاکوتین روسی 1731م)،[11] تلگراف (توسط ساموئل مورس 1832)،[12] تلفن (توسط الکساندر گراهام بل، 1876م)،[13] تلفن همراه (توسط مارتین کوپر، 1973م)،[14] آسانسور (توسط اوتیس 1852م)،[15] تلویزیون (توسط برد، 1926م).[16]

پیشرفت علم در زمان ظهور امام زمان (علیه السلام)

در زمان ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، پیشرفت علم و تکنولوژی به اوج و شکوفایی خود می‌رسد. نتیجه این پیشرفت‌ها نیز دسترسی به اختراعات و مسائل نو و بدیع، و در نتیجه آسان شدن زندگی برای بشر و بهره وری بیشتر از امکاناتی است که در دسترس او قرار گرفته است، در این زمینه روایاتی است که به بعضی از آنها اشاره می‌شود:

امام صادق (علیه السلام) می‌فرمایند: علم، بیست و هفت حرف است، تمام آن چه انبیا آورده اند دو حرف است و مردم تا امروز بیش از آن دو حرف نمی‌شناسند. هنگامی که قائم ما (علیه السلام) قیام کند بیست و پنج حرف را می‌آورد و بین مردم توسعه خواهد داد و به دو حرف قبلی اضافه خواهد کرد تا بیست و هفت حرف کامل شود.[17]

امام على (عليه السّلام) مى‏فرمايند: در عصر مهدى (عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف) انسان يك مُد مى‏كارد و هفت صد مُد برداشت مى‏كند؛ چنان‏كه اين، مضمون آيه قرآن است: «… كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ …»[18]؛ «مَثَل [صدقاتِ‏] كسانى كه اموالِ خود را در راه خدا انفاق مى‏كنند، همانند دانه‏اى است كه هفت خوشه بروياند كه در هر خوشه‏اى صد دانه باشد؛ و خداوند براى هر كس كه بخواهد [آن را] چند برابر مى‏كند،…».[19]

از امام صادق (علیه السّلام) است كه فرمود: «زمانی كه قائم ما ظهور نماید، خداوند گوش‌ها و چشمان شیعیان ما را به گونه‌ای تقویت می‌كند كه میان آنان و قائم (علیه السّلام) نیاز به پیک نیست. آن حضرت با آنان سخن می‌گوید و آنها سخن او را می‌شنوند و در حالی كه وی در جایگاه خویش قرار دارد او را می‌بینند».[20]

[1]. تقوی، کرامت الله، اختراعات و اكتشافات دانشمندان اسلامى، ص 138.

[2]. همان.

[3]. ابوالوفای بوزجانی نخستین کسی است که هزار سال پیش نسبت مثلثاتی جدیدی کشف کرد که امروزه «سکانت» نامیده می‌شود و بعدها «کپرنیک» این نسبت را به نام خود معرفی کرد. ر.ک: همان، ص 144.

[4]. همان، ص 177.

[5]. آیینه ای که اگر آن را مقابل شعاع آفتاب نگه داریم، جسمی را که در فاصله معینی است می‌سوزاند.

[6]. همان، ص 123، 144، 177.

[7]. همان، ص 40. امروزه کشف پنی‌سیلین‌ به دانشمند اسکاتلندی الکساندر فلمینگ در سال ۱۹۲۸ نسبت داده می‌شود، ولی واقعیت این گونه نیست. به آدرس داده شده مراجعه شود.

[8]. همان، ص 114.

[9]. امید، علی، اختراعات و اکتشافات بزرگ از دانشمندان بزرگ، ص 32.

[10]. همان، ص 21.

[11]. همان.

[12]. همان، ص 22.

[13]. همان.

[14]. سایت باشگاه خبرنگاران جوان.

[15]. اختراعات و اکتشافات بزرگ از دانشمندان بزرگ، ص 44.

[16]. همان، ص 45.

[17]. قطب راوندى‏، سعید بن عبدالله، الخرائج و الجرائح، ج ‏2، ص 841.

[18]. بقره، 261.

[19]. مقدسى شافعى سلمى، يوسف بن يحيى، عقد الدرر في أخبار المنتظر (عليه السلام)، ص 211.

[20]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفارى، على‌اكبر و آخوندى، محمد، ج ‏8، ص 241.