پیاده رفتن به سوی مسجد

از دیگر آدابی که برای مسجد ذکر شده، آن است که انسان در صورت امکان، فاصله بین محل کار یا خانه تا مسجد را پیاده طی کند. این امر در حقیقت ابراز نوعی بزرگداشت و تعظیم نسبت به صاحب­خانه است. همان­گونه که انسان به هنگام وارد شدن به خانه های صاحبان فضیلت و بزرگان سعی می کند کوچک­ترین کاری که نشانه بی­اعتنایی باشد از وی سر نزند، در مورد مساجد این امر بایستی به مراتب، بیشتر مورد توجّه قرار گیرد. از همین رو اولیای الهی و صالحان، از سر تعظیم و اظهار تواضع به درگاه ربوبّی با وجود این­که امکانات حجّ سواره برای ایشان فراهم بوده است، ولی در طول عمر خود، بارها فاصله بین کعبه معظّمه و محلّ اقامت خویش را پیاده طی می کردند.

در تفسیر «مجمع البیان» در ذیل آیه شریفه، «آنچه را که پیش فرستاده­اند و نیز آثار آنان را می نویسیم»،[1] آمده است: «برخی گفته­اند: مراد از آثار، گام­های مؤمنان به سوی مسجد است و سبب این تفسیر آن است که ابو سعید خدری روایت کرده است که بنی سلمه در منطقه­ای از مدینه ساکن بودند. روزی در مورد دوری خانه­های خویش از مسجد و مشقّت و سختی حضور در نماز پیامبر (ص) به آن حضرت شکایت کردند. آن­گاه این آیه نازل شد. در حدیثی از ابوموسی آمده است که رسول خدا (ص) فرمودند: «برترین مردم از نظر پاداش در نماز کسانی هستند که پیاده روی آنان تا مسجد بیشتر است».[2]

با قطع نظر از این آیه شریفه و کلمات مفسّران پیرامون آن، در روایات فراوانی که در کتب شیعه و سنّی موجود است، از پیاده روی به سوی مسجد به عنوان عملی پسندیده یاد شده و آثار و فضایلی نیز برای آن ذکر شده است.

به عنوان مثال در کتاب «ثواب الأعمال و عقاب الأعمال‏» از رسول خدا (ص) نقل شده که آن حضرت فرموده­اند: «کسی که به سوی یکی از مساجد، پیاده حرکت کند، خداوند در مقابل هر گامی که در مسیر رفت و برگشت بر می دارد به او ده حسنه پاداش می دهد و ده بدی را از او دور کرده و وی را ده درجه بالا می برد …»[3] ‏