پرداختن به ورزش کاراته

ورزش و تندرستی امری پسندیده است که در دین مبین اسلام هم بدان تأکید فراوان شده است، اما در برخی رشته های ورزشی نظیر رشته های رزمی این شائبه وجود دارد که به دلیل شدت ضربات وارده به افراد، از نظر شرعی پرداختن به آن ها دارای اشکال باشد. یکی از این رشته ها کاراته است که این احتمال در آن مطرح می شود؛ از این رو توجه به استفتائات از دفاتر مراجع عظام در خصوص پرداختن به ورزش کاراته خالی از لطف نیست:

دفتر حضرت آیت الله العظمی خامنه ای (مد ظله العالی):

اگر ضرر قابل توجهی نداشته و يا خوف خطر جانی در آن نباشد اشکال ندارد و در صورتی كه موجِب ديه؛ محقق شود اگر فرد صدمه ديده رضايت دهد ضمانی برای ديه وجود ندارد و گرنه ضامن است.

دفتر حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):

اگر از مقررات بازی تجاوز نکند اشکال ندارد.

دفتر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):

این گونه ورزش ها در صورتی که جنبۀ دفاعی و آمادگی رزمی و بدنی در مقابل دشمن و مانند آن را داشته باشد مانعی ندارد و در صورتی که طرفین به آثار ناشی از آن رضایت داده باشند جلب رضایت آنها لازم نیست.

دفتر حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):

ورزش مذکور در سؤال در صورتی که موجب ضرر بدنی باشد جایز نیست. و اگر در حین انجام فنون این ورزش صدمه به اشخاص وارد شود؛ مانند این که جائی از صورت یا بدن طرف مقابل یا هر دو کبود یا سرخ یا سیاه یا مجروح می شود جایز نیست و دیه هم دارد.

پاسخ آیت الله مهدی هادوی تهرانی (دامت برکاته) به این شرح است:

1. اگر این ورزش دارای غرض عقلایی؛ مانند توانایی جسمی در مقابل دشمن، است، مادامی که موجب صدمات مهلک و ضرر قابل اعتنا نباشد، پرداختن به آن بلامانع است.

2. اگر ضربات به جراحت موجب دیه یا ارش منتهی شود، بر وارد کننده پرداخت دیه یا ارش لازم است، مگر این که قبل یا بعد از تحقق جراحت، شخص مجروح، وارد کننده ضربات را بریّ الذمة کرده باشد. البته احتیاط این است که پس از جراحت، برائت ذمه و حلالیت مطالبه شود و اگر شخص راضی نشد دیه یا ارش پرداخته شود.

نمایۀ مربوط:

سؤال 368 (سایت اسلام کوئست: 368) (جایز بودن یا نبودن بوکس آماتور).