پدر و مادر ناصر کبیر (اطروش)

پدر ناصر کبیر، ابو‌الحسن علی، مشهور به «شاعر»، «عسکری» و «ابن مقعده» است.[1] او از جمله کسانی است که از حجاز به عراق و به مُعسکر (پادگان) سامرا برده شد. هجرت پدرش در زمانی واقع شد که خلفای عباسی، علویان تأثیرگذار را جهت کنترل و نظارت، تحت‌الحفظ از حجاز به عراق منتقل نموده و در مُعسکر (پادگان) سامرا اسکان دادند. امام هادی (علیه‌السلام) و پدر ناصر کبیر (علی) نیز از جمله کسانی هستند که از حجاز به عراق و به مُعسکر سامرا برده شدند؛ لذا به پدر وی علی العسکری گفته می‌شد.[2] شیخ طوسی در رجال خود، وی را در زمره اصحاب امام جواد (علیه السلام) این گونه معرفی می‌کند: «علي بن الحسن بن علي بن عمر بن علي بن الحسين بن علي بن أبي طالب عليه السلام والد الناصر الحسن بن علي رضي الله عنه‏».[3] پدر ناصر جزو راویان حدیث نیز بوده است.[4]

تاریخ وفات علی عسکری، حدود 250 قمری تخمین زده شده که با توجه به عمر 77 ساله او می‌توان تولد او را در دهه هفتاد قرن دوم دانست.[5]

مادر ناصر کبیر با نام «حبیبه»، دارای تبار خراسانی‌ است که از آن جا به کنیزی گرفته و به مدینه آورده شده بود.[6]

[1]. ابن عنبه، احمد بن على، عمدة الطالب فى نسب آل ابى‌طالب، 285 و 286؛ موسوی‌نژاد، سید علی، مجموعه مقالات همایش بین‌المللی ناصر کبیر و رسالت علمای اسلام در جهان امروز با تکیه بر آموزه‌های نهج البلاغه و صحیفه سجادیه، ص 101.

[2]. مصاحبه سایت ابنا با «دکتر سید علی موسوی نژاد»؛ مسئول کمیته علمی همایش ناصر کبیر و استاد دانشگاه ادیان و مذاهب قم.

[3]. طوسی، محمد بن حسن، رجال الشيخ الطوسي، محقق/ مصحح: قيومى اصفهانى، جواد‌، باب العین شماره 5562، ص 376.

[4]. خویى، سید ابو القاسم، ‌معجم رجال الحدیث و تفصيل طبقات الرجال‌، ج 12، ص 395، شماره 8069.

[5]. مجموعه مقالات همایش بین‌المللی ناصر کبیر و رسالت علمای اسلام در جهان امروز با تکیه بر آموزه‌های نهج البلاغه و صحیفه سجادیه، ص 103.

[6]. افندى، عبدالله بن عيسى‏بيگ، رياض العلماء و حياض الفضلاء، مترجم: ساعدى خراسانى، محمدباقر، ج ۱، ص 406؛ موسوی نژاد، سید علی و موسوی تنیانی، سید اکبر، بررسی انتقادی دیدگاه‌ها در باره مذهب ناصر کبیر و خاندان او، فصلنامه علمی پژوهشی تاریخ اسلام، سال شانزدهم، شماره دوم، شماره مسلسل 62، ص 57؛ مجموعه مقالات همایش بین‌المللی ناصر کبیر و رسالت علمای اسلام در جهان امروز با تکیه بر آموزه‌های نهج البلاغه و صحیفه سجادیه، ص 110 و 111.