ویژگی های شخصیتی ابوذر غفاری

ابوذر مردى با قامت كشيده و گندم گون بود که تمام موهاى سر و ريش او سپيد شده بود.[1] از ویژگی های او می توان به ساده زیستی،‌ قناعت در امور و صداقت در کردار اشاره کرد. محمد بن عمر واقدى نقل مى كند ابوذر را ديدم که پارچه ‏اى داراى خطوط سياه و سپيد را به كمر بسته و نماز مى گزارد. پرسيدم اى ابوذر، جامه ديگرى غير از اين چادر راه راه ندارى؟ گفت: اگر مى داشتم، آن را بر من مى ديدى. گفتم: دو روز پيش كه دو جامه نو داشتى؟ گفت: اى برادر زاده به كسى دادم كه از من به آن نيازمندتر بود. گفتم: به خدا سوگند كه تو خود به آن دو نيازمندترى. گفت: خدايا از تو آمرزش مى خواهم، سپس به من گفت: امور دنيا را بزرگ مى كنى. مگر نمى بينى كه اين جامه را بر تن دارم و جامه بهتر ديگرى هم براى مسجد دارم. وانگهى داراى چند بز ماده هستم كه شير آنها را مى دوشيم. يكى دو الاغ هم داريم كه خواربار خود را بر آنها بار مى كنيم و خدمتكارى كه براى ما خوراک فراهم مى كند. چه نعمتى برتر و بهتر از اين نعمت كه ما در آن هستيم؟

واقدی نیز نقل مى كند: مردى از قوم ما اموالى به ابوذر عرضه داشت. او از پذيرفتن آن خوددارى كرد و گفت: يكى دو الاغ داريم كه بارهاى خود را بر آنها حمل كرده، چند ماده بز داريم كه مى دوشيم. همچنین كنيزكى كه خدمتگزارى ما را بر عهده دارد و با او در مورد آزاديش چيزى نوشته ایم. علاوه بر جامه هاى خود، عبايى هم داريم و من بيم آن دارم كه در مورد بيش از اين از من حساب خواسته شود.

ابوذر وقتی آن چند بز و ميش خود را مى دوشيد، نخست و پيش از آنكه خود چيزى بياشامد، براى همسايگان و ميهمانانش مى فرستاد. شبى او را ديدم كه بزهاى خود را چندان دوشيد كه در پستان آنها چيزى باقى نماند. چون مقدار آن اندک بود، با مقدار كمى خرما براى همسايگان و ميهمانانش فرستاده، معذرت خواست و گفت: اگر چيز بهترى مى داشتم، حضورتان مى آوردم. واقدی می گوید: من نديدم كه در آن شب او چيزى بچشد.[2]

[1]. كاتب واقدى، محمد بن سعد، طبقات الكبرى، ترجمه: مهدوی دامغانی، محمود، ج 4، ص 209.

[2]. همان، ص 214.