ویژگی‌‌های شخصیتی آیة‌الله وحید بهبهانی

آیة‌‌الله بهبهانی دارای ویژگی‌های شخصیتی معنوی و آرمانی زیادی بود. در مورد خصوصیات و ویژگی‌های شخصیتی ایشان باید گفت: او بسیار خوش‌رو، خوش‌صحبت و لطیفه‌گو و هم‌چنین بسیار اهل زهد و پارسایی بود، طوری‌كه لباس‌هایش از كرباس و تاب خورده بود و به ظواهر دنیا هیچ نظری نداشت.

وی هم‌نشینی با تهیدستان را دوست داشت و در برآورده ساختن نیاز ناتوانان جامعه از هیچ كوششی دریغ نمی‌كرد. بسیار اتفاق می‌افتاد كه استاد بزرگ بهبهان عبادت استیجاری انجام می‌داد و درآمد آن‌را به‌شاگردان تنگدستی چون میرزای قمی می‌بخشید تا در راه دانش اندوزی به‌كار گیرد.[1]

میرزا محمد تنكابنی می‌نویسد: زوجه آن جناب (بهبهانی) در ایام زمستان جبه‌ای[2] برای او درست كرد. آن بزرگوار جبه را پوشید و چون وقت مغرب شد، به‌مسجد رفت. در راه یكی از اوباش كلاه از سر برداشته، پای برهنه نزد آقا شتافت و عرض كرد: آقا، سرم برهنه است و كلاهی ندارم، هوا سرد است، فكری برایم كنید.

آقا فرمود: چاقو همراه داری؟ مرد پاسخ داد: آری. استاد با چاقو یک آستین جبه را برید و به‌مرد تهیدست داد و فرمود: این آستین را بر سر بگذار و شب را بگذران تا صبح فكری برایت شود.

وقتی به‌خانه بازگشت، همسرش جبه وی را بی‌آستین دید و بسیار ناخشنود شد و گفت: من مدت‌ها زحمت كشیده، جبه‌ای آماده ساختم، شما آن را ناقص كردید.[3]

علاوه بر این وی فرزندانش را نیز زیر نظر داشت تا در استفاده از نعمت‌های خدا زیاده‌روی نكنند و پابرهنگان جامعه را از یاد نبرند.[4]

هم‌چنین وی به علما و دانشمندان بسیار احترام می‌گذاشت.[5]

[1]. تنکابنی، میرزا محمد، قصص العلماء، ص 159.

[2]. جامه‌ای بلند شبیه لباده با آستین بلند است. نوعی جامه ٔ دراز مردان که بر روی دیگر جامه‌ها می‌پوشند؛ دهخدا، علی اکبر، لغت نامه دهخدا، واژه جبه.  

[3]. قصص العلماء، ص 159.

[4]. رک: همان.

[5]. رک: قمى،‏ عباس، ‏الفوايد الرضويه فى احوال علماء المذهب الجعفريه‏، ص 405.