وفاداری حضرت عباس (علیه السّلام)

حضرت عباس (علیه السلام) یکی از برجسته‌ترین نمادهای وفاداری در همه دنیا است. استواری و وفاداری آن‌حضرت به ایمان، جهاد در راه خدا و برادرش را در چند صحنه از رخدادهای کربلا می‌توان به‌وضوح مشاهده نمود که عبارتند از:

۱. هنگامی که در عصر روز نهم محرم سپاه عمر بن سعد برای آغاز جنگ به خیام سالار شهیدان هجوم آوردند، پیش از هر سخنی شمر گفت: «پسران خواهر ما جعفر، عباس، عبدالله و عثمان کجایند؟ امام حسین (علیه السلام) به آن‌ها فرمود: گرچه او فرد فاسقی است، ولی جوابش را بدهید. ایشان خطاب به شمر گفتند: چه می‌خواهی؟ گفت: شما پسران خواهر من و در امان هستید، خود را با حسین به کشتن ندهید و به اطاعت امیرالمؤمنین یزید در بیایید. در بین آن‌ها عباس فرزند وفادار امیرالمؤمنین (علیه السلام) به او فرمود: دست‌هایت بریده باد و خداوند تو را و امان نامه تو را لعنت کند. آیا تو ما را امر می‌کنی که برادر، سید و مولایمان حسین پسر فاطمه (علیهما السلام) را ترک نموده، و از لعین‌ها و اولاد لعینان اطاعت کنیم؟ …».[1]

2. امام حسین (علیه السلام) در طول راه، از مدینه تا کربلا و در مواقع مختلف، شهادت خویش را اعلان نموده بود و از یارانش بیعت را برداشته بود. آن‌حضرت در شب عاشورا و براى آخرین بار نیز این موضوع را با صراحت مطرح نموده و فرمود: «… من بیعت خود را از شما برداشتم، از تاریکى شب استفاده کنید و راه شهر و دیار خویش را پیش بگیرید».

در این هنگام اولین کسى که پس از سخنرانى امام (علیه السلام) لب به سخن گشود، برادرش عباس بن على (علیهما السلام) بود که عرضه داشت: «خدا چنین روزى را نیاورد که ما تو را تنها بگذاریم و به سوى شهر خود برگردیم».[2]

3. اوج وفاداری آن‌حضرت را که زینت وفاداری و شاهکار انحصاری او است، می‌توان در جریان آب آوردن وی از نهر علقمه مشاهده نمود. بنابر برخی گزارش ها هنگامی که حضرت عباس (علیه السلام) در روز عاشورا برای آوردن آب، وارد شریعه فرات شد، دو دستش را پر از آب کرد تا بنوشد، اما وقتی آن را به صورت نزدیک کرد، به یاد تشنگی امام حسین (علیه السلام) افتاد و آب را رها کرد و با لب تشنه به همراه مشکی پر از آب از فرات بیرون آمد.[3] این مطلب را مرحوم مجلسی نیز در کتاب بحار الانوار ذکر کرده است.[4]

[1]. ابن طاووس، على بن موسى، اللهوف على قتلى الطفوف، ص 88‏.

[2]. ابو مخنف كوفى، لوط بن يحيى، : وقعة الطفّ‏، محقق / مصحح: يوسفى غروى، محمد هادى‏، ص 198؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق: ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج 5، ص 415.

[3]. الطریحی، فخرالدین، المنتخب فی جمع المراثی و الخطب، مصحح: نضال، علی، ص 307؛ مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، محقق / مصحح: جمعى از محققان، ج 45، ص 41؛ برای تفصیل مطلب، رجوع شود به زیر موضوع «آب ننوشیدن حضرت عباس (علیه السّلام) به احترام امام حسین (علیه السلام)».

[4]. مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، محقق / مصحح: جمعى از محققان، ج 45، ص 41؛ برای تفصیل مطلب، رجوع کنید به زیر موضوع «آب ننوشیدن حضرت عباس (علیه السّلام) به احترام امام حسین (علیه السلام)».