وفات عثمان بن سعید عمری

تاریخ دقیق وفات عثمان بن سعید روشن نیست. برخی احتمال داده‌اند او در سال 266 هجری[1] و عده‌ای بین سال‌های ۲۶۰ تا ۲۶۷ هجری، و بعضی دیگر وفات او را در سال ۲۸۰ دانسته‌اند.[2]

ابو نصر هبةاللَّه بن محمد می‌گوید: قبر عثمان بن سعيد در خيابان ميدان سمت غربى بغداد، در اول محله معروف به جنب دروازه «حبله» و مسجد دروازه، طرف راست كسى كه داخل مى‏شود واقع است، و قبر در خود قبله مسجد می‌باشد. [3]

شيخ طوسى می‌گويد: من قبر او را در همين محلى كه ابو نصر هبة اللَّه بن محمد ذكر كرده ديدم. ديوارى بر روى قبر بنا كرده بودند كه محراب مسجد هم در آن ديوار بود. از يک قسمت محراب، دَرى به محل قبر كه در جاى تنگ و تاريک واقع بود باز می‌شد. ما به آن جا می‌رفتيم و به طور آشكار زيارت می‌كرديم. قبر وى از موقع آمدن من به بغداد؛ يعنى سال 408 هجری تا سال 430 و اندى، به همين صورت باقى بود، بعد از آن رئيس؛ ابو منصور محمد بن فرج آن ديوار را فرو ريخت و قبر را بيرون گذاشت و صندوقى روى آن نهاد. قبر در زير سقفى بود كه هر كس می‌خواست وارد می‌شد و زيارت می‌كرد. تمام همسايگان محله[4] به زيارت او تبرک مى‏جستند و می‌گفتند: او مردى صالح است و گاهى هم می‌گويند: وى پسر دايه امام حسين (عليه السّلام) است؛ و حقيقت امر بر آنها پوشيده است، و تا امروز كه سال 447 هجری است، به همان حالت می‌باشد.[5]

[1]. مشایخ، فاطمه، قصص الأنبياء (قصص قرآن)، ص 858.

[2]. جاسم، حسین، تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ترجمه: آیت اللّهی، سید محمد تقی، ص ۱۵۵ و ۱۵۶؛

[3]. طوسی، محمد بن حسن، الغيبة، محقق / مصحح: تهرانى، عباد الله و ناصح، على احمد، ص 358.‏

[4]. اينان همه از اهل تسنن بوده‏اند.

[5]. الغيبة، ص 358.‏