وصیت امام حسن به امام حسین(علیهما السلام)

امام حسن (علیه السلام) به برادر خود؛ امام حسین (علیه السلام) این گونه وصیت فرمود: این است آن‌چه وصیت می‌کند بدان حسن بن علی (علیهما السّلام) به برادرش حسین بن علی (علیهما السّلام): وصیت می‌کند که گواهی دهد معبودی جز خدای یکتا نیست که شریک ندارد، او پرستش می‌کند او را بدان جهت که شایسته پرستش است، شریکی در سلطنت ندارد و سرپرستی از خواری برای او نیست، و به راستی که هر چیزی را او آفریده و به خوبی و به طور کامل اندازه گیری آن را مقدر فرموده، و شایسته ترین معبود، و سزاوارترین کسی است که او را ستایش کنند، هر که فرمانبرداری او کند راه رشد را یافته، و هر کس که نافرمانیش کند به گمراهی و سرگشتگی افتاده و هر کس به سوی او بازگردد راهنمایی گشته است.

ای حسین من تو را سفارش می‌کنم به بازماندگانم از خاندان و فرزندان و خانواده خودت که از بدکارشان درگذری، و از نیکوکارشان بپذیری، و برای آنها جانشینی و پدری مهربان باشی، و دیگر آن که مرا با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) دفن کنی که من به او و خانه او شایسته تر از دیگران هستم…

و اگر از این کار مانع شدند و جلوگیری کردند، من تو را به حق قرابت و نزدیکی که خدا برای تو قرار داده و قرابتی که با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) داری سوگندت می دهم که اجازه ندهی در این راه به خاطر من به اندازه خونی که از حجامت گرفته می‌شود خون ریخته شود تا آن گاه که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را دیدار کنیم و شکایت خود به نزد او بریم، و آن‌چه از این مردم پس از وی بر سر ما رفته به او گزارش کنیم… .[1]

این را فرمود و از دنیا رفت، درود خدا بر او باد.

و در روایت شیخ مفید (ره) این گونه آمده که پس از جریان مسموم شدن خود فرمود: چون از دنیا رفتم، چشم مرا بپوشان و مرا غسل ده و کفن نما، و بر تابوتم قرار بده و به سوی قبر جدم رسول خدا (صلی الله علیه و آله) ببر تا دیداری با او تازه کنم، سپس به سوی قبر جده ام فاطمة بنت اسد (رضی الله عنها) ببر و در آن جا دفنم کن، و زود است بدانی ای برادر که مردم گمان کنند شما می‌خواهید مرا کنار رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به خاک بسپارید، پس در این باره گرد آیند و از شما جلوگیری کنند، تو را به خدا سوگند دهم مبادا درباره من به اندازه شیشه حجامتی خون ریخته شود.[2] [3]