وجه تسمیه شیعه اثنی عشری به امامیه ‏

یکی دیگر از نام های شیعه اثنی عشری، امامیه است که این نام یکی از مشهورترین اصطلاح‌ های کلامی مذهب شیعه است که برگرفته از واژه «امام» بوده و در لغت به معنى پيشوا و کسى است که از گفتار او پيروى مى‌شود و جمع آن «ائمه» است.[1]

امامیه تنها گروهی هستند که امامت را از اصول دین خود به شمار آورده و بر آن تأکید فراوان دارند. دیگر مکاتب کلامی، امامت را از فروع دین می شمارند، امّا به اعتقاد شیعه امامیه،‌‌ امامت صرفاً یک رهبری اجتماعی و حتی دینی به معنای اجرای احکام اسلامی نیست، بلکه امامت، رهبری امت اسلام در همه شئون حیات بشری اعم از اعتقادی، عملی، ‌اخلاقی، اجتماعی و سیاسی است. از سوی دیگر امام یک شخص و یا یک شخصیت عادی نیست که مردم او را به میل خویش برگزینند، بلکه امام فردی معصوم از گناه و خطا است و رسالت سنگین استمرار راه نبوت را بر دوش دارد که بعد از رحلت پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله)، با امامت علی (علیه السلام) شروع و تا قیامت استمرار خواهد داشت.[2]

[1]. ابن منظور، محمد بن مكرم‏، لسان العرب‏، محقق / مصحح: مير دامادى، جمال الدين، ‏ج 12، ص 24.

[2]. دائره المعارف بزرگ شیعه، زیر نظر: موسوی بجنوردی، سید محمدکاظم؛ ج 4، ص 273.