نجاست منی و ادرار

در دین اسلام، اصل اولیه در همۀ اشیاء طهارت است؛ مگر چیزهایی که با دلیل شرعی حکم به نجاست آن‏ها شده است. نجاست اشیاء می تواند علت های متعددی مثل خبیث بودن ذات آن‏ها یا ضرر و زیان بهداشتی و… باشد. البته برخی از این علت‏ها در شریعت اسلام بیان شده و برخی دیگر نیز بیان نشده‏اند. در برخی موارد نیز شاید بتوان گفت که خداوند برخی از امور را به علت تأکید بر اجتناب از آنها نجس اعلام کرده است تا برای احتراز از آنها اهتمام بیشتری صورت گیرد.

بنابراین نمی توان گفت که در همۀ موارد علت نجاست مسائل بهداشتی است و نتیجه گرفت که در صورت مراعات مسائل بهداشتی، حکم تغییر کند. بله اگر در آیه یا روایت به علت آن تصریح شده باشد می توان حکم را دائر مدار آن علت قرار داد؛ ولی اگر چنین علتی نبود، قیاس کردن و بر طبق ظنون و گمان عمل نمودن بر خلاف عقل خواهد بود. افزون بر آن، خلاصه کردن علت احکام در مسائل بهداشتی و در نتیجه تکامل و کمال انسان را در بعد مادی وی خلاصه کردن، یک دید مادی گرایانه و کوتاه اندیشی است.

علمای شیعه به استناد آیۀ قرآن یا روایات، منی و ادرار را نجس دانسته اند. خداوند می فرماید: «بر شما از آسمان آبی فرو فرستادیم تا شما را بدان پاک گردانیم و از شما پلیدی شیطان را ببریم ».[1] در تفسیر این آیه روایت شده است که مقصود خداوند از پلیدی شیطان، منی است.[2] روایاتی که در کتب حدیثی و فقهی آمده است هم، بر نجاست منی و ادرار دلالت دارند.