نبوت الیاس پیامبر (علیه السّلام)

نبوت یا پیامبری، گزینشی الهی است که معارف الهی از سوی خداوند بر بنده برگزیده اش وحی می شود تا اخلاق و کردار بندگان را در مسیر کمال و سعادت، رهبری کند. مهمترین ویژگی های پیامبران، دریافت وحی، توانایی معجزه و عصمت است.

ضرورت نبوت و بعثت پیامبران، در قرآن کریم، روایات معصومان (علیهم السلام) و متون کلامی مورد تأکید قرار گرفته است. بر اساس آیات قرآن کریم، همه انبیا اهداف مشترکی داشته‌اند؛ از جمله دعوت به توحید و معاد، برپایی عدل و داد، تعلیم و تربیت، تزکیه و تقوا و همچنین آزادسازی انسان ها از یوغ بندگی غیر خدا.

قرآن کریم بعثت پیامبران را جریانی مداوم و پیوسته در تاریخ می داند که پشتوانه ادعای آنان در پیامبری، وحی است. حضرت الیاس (علیه السلام) نیز از موهبت الاهی نبوت برخوردار بود. قرآن کریم آن حضرت را بزرگ شمرده و او را از بندگان صالح و انبیای مرسل خوانده است: «و زكريا و يحيى و عيسى و الياس را كه همه از شايستگان بودند»؛ «و به راستى الياس از فرستادگان (ما) بود».[1]

[1]. انعام، 85؛ صافات، 123.