نامه‌های نهج البلاغه

این بخش از نهج‌البلاغه ۷۹ قسمت دارد که از ۱۲ وصیت‌نامه، سفارش، بخش‌نامه، ۲ فرمان، یک دعا، یک پیمان‌نامه و ۶۳ نامه مکتوب تشکیل شده‌است.[1] در بخش نامه‌های نهج‌البلاغه که مخاطبان آن‌ها عموما کارگزاران حکومتی، فرماندهان نظامی و مأموران مالیاتی بودند، بیشتر به مسائل حکومت‌داری و نحوه تعامل مسؤولان حکومتی با مردم پرداخته شده‌است.[2] برخی معتقدند این نامه‌ها سیره سیاسی امام علی (علیه السلام) را روشن می‌کنند.[3] با وجود این‌که این نامه‌ها از طرف حاکم به حکمرانان و مسؤولان حکومتی نوشته شده، در متن هیچ‌کدام از نامه‌ها دستور حکومتی گزارش نشده‌است.[4] برخی معتقدند که گویا نامه‌ها را پدری مهربان و دلسوز برای فرزندان خود نوشته است.[5]

نامه امام علی به امام حسن (علیهما السلام)، نامه‌ فرمان به مالک اشتر و نامه به عثمان بن حنیف از معروف‌ترین نامه‌های نهج‌البلاغه هستند.

[1]. رشاد، علی اکبر، دانشنامه امام علی، ج ۱۲، ص ۱۹.

[2]. دشتی، محمد، فرهنگ موضوعی کلیات نهج‌البلاغه، ص ۳۵۹؛ سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغه، ترجمه و مقدمه: شهیدی، سید جعفر، ص ید.

[3]. بهشتی، صدریه، «اخلاق سیاسی در نامه های نهج البلاغه»، ص ۱۲.

[4]. نهج البلاغه، ترجمه و مقدمه: شهیدی، سید جعفر، ص‌ ید.

[5]. همان.