کپی شد
مکه قبل از حضور حضرت هاجر و حضرت اسماعیل (علیهما‌السلام)
آن‌چه از گزاره‌های تاریخی برمی‌آید این است که منطقه مکه از قدیم الایام در مسیر کاروانیان راه یمن و شام بود، ولى تاریخ جغرافیایى و آبادانىاش با اسکان حضرت اسماعیل و حضرت هاجر (علیهما السلام) توسط حضرت ابراهیم (علیه السلام) در آن شروع مىشود؛ چراکه به‌فرموده قرآن کریم،[1] قبل از حضور این دو بزرگوار به آن سرزمین، منطقه مکه سرزمینی خشک و سوزان و لم‌یزرع بوده است.
براساس تاریخ و روایات، پس از تولد اسماعیل (علیه‌السلام)، ساره همسر اول حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) که خود فرزندی نداشت، بر هاجر و فرزند او رشک می‌ورزید؛ به‌گونه‌ای که آتش غضبش برانگیخته‌شد و از حضور هاجر و فرزندش نزد ابراهیم (علیه‌السلام) اظهار دلتنگی کرد و شوهر را واداشت تا آنان را از منطقه شام دور سازد. آن‌گاه از سوی پروردگار به ابراهیم (علیه‌السلام) فرمان رسید تا هاجر و اسماعیل را به‌‌مکه برد.[2] بر پایه روایات اسلامی، ابراهیم (علیه‌السلام)، هاجر و اسماعیل را با خود برد و برای پیدا نمودن راه، خداوند جبرئیل (علیه السلام) را راهنمای آنان قرار داد، تا آن‌که به‌سرزمینی بی‌آب و علف رسیدند که همان مکه بود و سپس جبرئیل (علیه‌السلام)، ابراهیم (علیه‌السلام) را آگاه کرد که وعده‌گاه خداوندی همان‌جا است.
از مطالب فوق استفاده می‌شود که در آن سرزمین، چیزی به‌نام شهر و حتی آبادی وجود نداشته و تنها سرزمینی خشک و سوزان و بدون سکنه بوده است.
[1]. ابراهیم، 37.
[2]. ازرقی، محمد، اخبار مکه، تحقیق: بن ملحس، رشدی صالح، ج 2، ص 39.