کپی شد
مکه از زمان حضرت اسماعیل (علیه‌السلام) تا عصر جاهلیت
بعد از آن که حضرت ابراهیم، هاجر و اسماعیل (علیهم‌السلام) را به‌فرمان الهی به‌مکه آورد و آنان را در آن بیابان خشک و خالی تنها گذاشت و رفت، خداوند چشمه‌ای را در زیر پای اسماعیل (علیه السلام) جاری ساخت. در این هنگام گروهی از مردم قبیله جرهم که از سرزمین مکه گذر می‌کردند، پرندگانی را دیدند که در نقطه‌ای در رفت و آمد هستند؛ لذا دریافتند که آن پرندگان در پی آب، بدان‌سو آمده‌اند؛ از این‌رو کسی فرستادند تا از آن‌جا خبری بجوید، پس هاجر و کودکش را در کنار آب دیدند. آن‌ها از هاجر اجازه گرفتند که در آن‌جا اقامت کنند. هاجر به‌آنان اجازه داد و با آنان شرط کرد که حقی در آب جز آن‌مقدار که نیازشان را برآوَرَد، نداشته باشند، آن‌ها هم موافقت کرده و در همسایگی‌شان فرود آمدند.[1]
رفته‌رفته اسماعیل (علیه السلام) در بین جرهمیان رشد کرد، از آنان زن گرفت و صاحب فرزندانی شد. اندکی بعد ایشان به‌همراه پدر، خانه کعبه را بنا کردند.[2] پس از وفات اسماعیل (علیه السلام)، پسرش نابت، امر کعبه را به‌عهده گرفت.[3] از این به‌بعد بود که منطقه مکه به سوی شهر شدن سوق یافت.
[1]. بيهقى، احمد بن الحسين، دلائل النبوة و معرفة أحوال صاحب الشريعة، تحقيق: قلعجى، عبد المعطى، ج 2، ص 49؛ ابن كثیر دمشقى، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج 2، ص 184؛ طبری، محمد بن جرير، تاریخ طبری تاريخ الأمم و الملوك، تحقیق: ابراهیم، محمد ابوالفضل، ج 1، ص 256.
[2]. ابن الأثير، على بن ابى الكرم، الكامل في التاريخ، ج 1، ص 103.
[3]. دينورى، احمد بن داود، الأخبار الطوال، تحقيق: عامر، عبد المنعم، مراجعه: شيال، جمال الدين، ج 1، ص 187.