موقعیت استراتژیکی احد

دره طولانى و بزرگى كه راه بازرگانى شام را به يمن وصل مى‏كرد، «وادى القرى» ناميده مى‏شد. در هر نقطه‏اى كه امكانات زندگى وجود داشت، قبايل مختلفى از عرب و يهود در آن سكنا مى‏گزيدند؛ از اين نظر در طول اين دره، دهكده‏هايى پديد آمده بود كه اطرافشان با سنگ‏هايى محصور شده بود. مركز اين دهكده‏ها «يثرب» بود كه بعداً «مدينة الرسول» ناميده شد.

هر كس كه از مكه وارد مدينه مى‏شد، به ناچار بايد از طرف جنوب آن وارد مى‏گرديد، ولى چون اين منطقه سنگلاخى بود، نقل و انتقال لشگریان در آن به زحمت صورت مى‏گرفت. ارتش قريش هنگامى كه به نزديكى «مدينه» رسيد، راه خود را كج كرد و در شمال مدينه در «وادى عقيق» در دامنه كوه احد مستقر شد. اين نقطه بر اثر نبودن نخلستان و هموار بودن زمين، براى هرگونه فعاليّت‏هاى نظامى آماده بود.

مدينه از اين سمت بيشتر آسيبب‏پذير بود؛ زيرا موانع طبيعى در اين نقطه كمتر به چشم مى‏خورد.[1]